Matrixþjóðin: Sorg og silfurglýja

Og þau fengu það sem þau vildu,þessi volaða þjóð.  Ár þar sem virkjanirnar glömpuðu í sólskininu.  Og fólkið horfði á þessi undur.  Verksmiðjur sem virtust endalausar, það var haldin hlaupakeppni einu sinni á ári þar sem allir starfsmenn gátu sýnt getu sína og öðlast frama og frægð innan þessa fyrirtækis.   Valdamenn sem gengu um í svörtum jakkafötum og hvítum skyrtum með Matrix sólgleraugu.  Ein og ein kona reyndi að keppa við þá í svartri drakt og hvítri blúndublússu en sú barátta var vonlaus.  Þeir fóru bara með þýskar endursagnir og konan huldist svörtu Helguvíkurgrjóti.  

Já, þessi þjóð,mín þjóð, hún fékk það sem hún vildi.  Valdamenninir glottu, enginn sá hörðu augun undir sólgleraugunum, og lækkuðu skattana og hækkuðu ellílífeyrinn og lífið var dásamlegt sem aldrei fyrr. Allir töldu silfrið og keyptu hlutabréf í Hamingjusjóðnum. En smátt og smátt hvarf allt sjónum.  Fjöllin, bláblómabreiðurnar, mosadyngjurnar sáust ekki. Árnar streymdu um brúnar og gruggugar og fiskar flutu á land og tóku seinasta andvarpið. Landið var hulið sorg og silfurglýju, enginn kom sér lengur til fjalla og allir sungu La Complainte de Mackie. Aðsóknin í Héraðsskólana var sem aldrei fyrr, nemendur sátu hljóðir með spjaldtölvurnar þar sem ræður valdamannanna voru endurteknar aftur og aftur. Og ferðafólkið kom á risaskipum og fylgdist með í sjónaukum hvað gerðist og undraðist.