Sinfoníuhljómsveit Íslands spilaði í gærkvöldi. Einleikari var hunangsblóm okkar allra, Þóra Einarsdóttir, rödd hennar er gull, silfur og brons. Stjórnandinn var engnn annar en Askhenazy sjálfur, snillingurinn ljúfi, sem veitti ómetanlega hjálp við að koma dásamlegu tónlistarhúsi okkar upp úr holunni. Atburður sem hefur gjörbreytt tónlistarlífi okkar. Sem aldrei hefði gerst ef hin óvinsæla vinstri stjórn hefði ekki komist til valda. Þar voru ráðherrar og menntafólk sem sýndu djörfung á erfiðum tímum. Sem ekki eru í dag við stjórnvöl, þar sem gryfja íslenskrar tungu og menningar mun halda áfram að blasa við augum um endalausa framtíð. Ríkisstjór til eilífrar skammar.
Dagurinn var sannkallaður menntadagur í gær, eflaust má maður ekki segja það upphátt, þar sem allt á að meta í krónum og aurum. En við fórum á fyrirlestur í Öskju þar sem 300 manns mættu til að hlusta á Guðna Th. Jóhannesson flytja fyrsta fyrirlestur í röð sem verður í allan vetur. Þar sem hann ræddi á skemmtilegan hátt um notkun stjórnmálamanna á efni og orðfæri Sturlungualdar.
Síðan lá leið okkar í Hörpu á þessa glæsilegu en svólítið misjöfnu tónleika að mínu mati. Lesendur eru beðnir að taka orð mín með fyrirvara, ég er nú bara amatör á þessu sviði, en leyfi mér samt að hafa skoðanir. Þar sem við hlustuðum á verk snillinganna Brahms og Síbelíusar. Askhenazy brunaði léttur á fæti inn í salinn og ýtti úr vör Sinfoníu númer 2 eftir Brahms. Það eru falleg stef í þessari sinfoníu en einhvern veginn þótti mér hljómsveitin ekki ná hennni nógu vel í gang. Svo ég var ekkert sérstaklega hrifinn þegar ég gekk út úr salnum í hléi. Það var eitthvað sem ekki gekk upp. Eins og mér finnst gaman að verkum Brahms.
Í hléinu hittir maður vini og kunningja þar er oft glatt að hjalla. Engum leiðist þar.
Eftir hléið byrjaði svo alvaran. Og snilldin. Allt í einu hófst allt í himinhæðir. Þóra blómstraði í undurfögru söngverki Síbelíusar við Kalevala, einu af mörgu sem hann samdi, Luonnotar, heitir þetta, fjallar um sköðunarsögun. Ég get ímyndað mér að þetta sé erfitt að syngja þetta, en Þóra lék sér að því, eins og þetta væri Óli skans. Áhorfendur kunnu svo sannarlega að meta það. Dásamlegt einu orði. Mikið er gaman að við skulum eiga svona framúrskarandi listamenn, eins og Þóru, og Kristin. Sem hafa lagt á sig mikla og erfiða menntun til að ná þessu valdi á Sönglistinni!
En svo kom rúsínan í pylusendanum, Sinfonía númer 5, enn var Síbelíus á ferðinni. Og nú hófu Askhenazy og Hljómsveitin sig í hæstu hæðir. Þetta magnaða verk varð að tónasnilld í mínum eyrum. Allt ummyndaðist í fegurð, hljóðfæraleikararnir sýndu hvað í þeim býr. Askhenazy ýtti þeim áfram fram á brúnina þar sem snilldin ein ríkir. Í mínum eyrum, ég fór glaður og syngjandi heim. Stefin hljóma enn í eyrum mínum.
Dagurinn var sannkallaður menntadagur í gær, eflaust má maður ekki segja það upphátt, þar sem allt á að meta í krónum og aurum. En við fórum á fyrirlestur í Öskju þar sem 300 manns mættu til að hlusta á Guðna Th. Jóhannesson flytja fyrsta fyrirlestur í röð sem verður í allan vetur. Þar sem hann ræddi á skemmtilegan hátt um notkun stjórnmálamanna á efni og orðfæri Sturlungualdar.
Síðan lá leið okkar í Hörpu á þessa glæsilegu en svólítið misjöfnu tónleika að mínu mati. Lesendur eru beðnir að taka orð mín með fyrirvara, ég er nú bara amatör á þessu sviði, en leyfi mér samt að hafa skoðanir. Þar sem við hlustuðum á verk snillinganna Brahms og Síbelíusar. Askhenazy brunaði léttur á fæti inn í salinn og ýtti úr vör Sinfoníu númer 2 eftir Brahms. Það eru falleg stef í þessari sinfoníu en einhvern veginn þótti mér hljómsveitin ekki ná hennni nógu vel í gang. Svo ég var ekkert sérstaklega hrifinn þegar ég gekk út úr salnum í hléi. Það var eitthvað sem ekki gekk upp. Eins og mér finnst gaman að verkum Brahms.
Í hléinu hittir maður vini og kunningja þar er oft glatt að hjalla. Engum leiðist þar.
Eftir hléið byrjaði svo alvaran. Og snilldin. Allt í einu hófst allt í himinhæðir. Þóra blómstraði í undurfögru söngverki Síbelíusar við Kalevala, einu af mörgu sem hann samdi, Luonnotar, heitir þetta, fjallar um sköðunarsögun. Ég get ímyndað mér að þetta sé erfitt að syngja þetta, en Þóra lék sér að því, eins og þetta væri Óli skans. Áhorfendur kunnu svo sannarlega að meta það. Dásamlegt einu orði. Mikið er gaman að við skulum eiga svona framúrskarandi listamenn, eins og Þóru, og Kristin. Sem hafa lagt á sig mikla og erfiða menntun til að ná þessu valdi á Sönglistinni!
En svo kom rúsínan í pylusendanum, Sinfonía númer 5, enn var Síbelíus á ferðinni. Og nú hófu Askhenazy og Hljómsveitin sig í hæstu hæðir. Þetta magnaða verk varð að tónasnilld í mínum eyrum. Allt ummyndaðist í fegurð, hljóðfæraleikararnir sýndu hvað í þeim býr. Askhenazy ýtti þeim áfram fram á brúnina þar sem snilldin ein ríkir. Í mínum eyrum, ég fór glaður og syngjandi heim. Stefin hljóma enn í eyrum mínum.
