Ég hlustaði á skemmtilegt viðtal á
föstudagsmorgun við Helgu Völu Helgadóttur, lögfræðing og báráttukonu. Það var ansi lífgandi, viðtölin hjá
Sigurlaugu Jónasdóttur er misgóð, svo virðist hún svo oft ræða við fólk sem ég
hef lítinn áhuga á að heyra, stundum eitthvað sem tilheyrir einhverjum
nýaldarhugmyndum, ekki beint mitt svið.
Oft eitthvað sem ég átta mig varla á hvers vegna sumir eru komnir í
viðtal í RUV1.
En þetta spjall við Helgu Völu, vakti
mann upp á föstudagsmorgni. Hún virðist
koma til dyranna eins og hún er klædd.
Talaði óvægilega um agaleysi okkar Íslendinga. Þótti skrítið, þegar hún byrjaði lögfræðinám
á fertugsaldri, hve samnemendur voru oft tillitslausir, mættu seint í
tíma. Sama virðist vera að gerast í
starfi hennar sem lögfræðingur. Margir
mæta seint, gleyma jafnvel að girða upp um sig.
Það er viða agaleysið.
Svo má ekki gleyma að Helga Vala
hefur vakið athygli fyrir starf sitt fyrir lítilmagnann, flóttamenn sem koma
hingað og fá óblíðar móttökur af stirðu og þvermóðskulegu kerfi sem lítur oft á
sig hafa þann eina tilgang að koma í veg fyrir að fólk fái landvistarleyfi hjá
okkur. Það eru ekki margir lögfræðingar
sem vilja vera þekktir sem talsmenn þessa hóps.
Því kunnum vi mörg að meta það starf.
Sem betur fer.
Annar lögfræðingur kom sér fyrir í
Kastljósinu í seinustu viku: Jón Steinar
Gunnlaugsson, nýútkomin bók þar sem hann á að vera með óvæga gagnrýni á
Hæstarétt fyrrum vinnustað sinn í 10 ár. Ég get ekki sagt það að lögfræðiferill
Jóns valdi mér svo sem einhverri hrifningu.
Hann var fylginn sér sem verjandi fólks fyrir dómi, vann þar marga
sigra. Ekki hef ég neina vitneskju um
hvaða fólk leitaði til hans. En seinni
árin hefur hann haldið uppi skoðunum og hugmyndum sem eru fjarri mínum
hugmyndaheimi. Ég gef ekki mikið fyrir
mann sem skrifar nafnlaust bréf til að rægja og gagnrýna samstarfsfólk sitt í
Hæstarétti, þeirri stofnun sem maður gerir kröfu til að sé vammlaus að öllu
leyti. Starfsvettvanguf þar sem
siðfesta og virðing á að vera allsráðandi.
Nú er það svo að óprúttnir
stjórnmálamenn hafa viljað hafa tök inn í Hæstarétt þar sem tekið er á ýmsum
grundvallarmálum samfélags okkar í dómum hans.
Samanber val á Dómurum um hríð.
Þar sem vinavæðing og ætterni skipti máli.
Ég verð að viðurkenna það ég hugsa
alltaf um Jón Steinar í þeim anda. Þótt það blandist saman við að hafa kynnst
honum í fótbolta í fram á unga aldri þar sem hann er oft á tíðum afskaplega
viðfelldinn maður. En hann virðist ekki geta gert greinarmun á vináttu sinni
við einstaklinga og starfssviði sínu sem Hæstaréttardómari. Ef maður stendur frammi fyrir slíku, þetta
gildir um fjölmörg störf þá á maður að vikja til hliðar ef starf manns snertir kunningja. Þarna virðist baráttuandi,
keppnisskap hans leiða hann á ranga braut.
Þegar þetta blandast saman við hæfilegan skammt af íhaldssemi þá er
útkoman ekki góð.
En lesandi góður, í mörgum störfum er það þannig að
grundvallarhugmyndir manns um mannlífið leiði mann til að velja sér
starfsvettvang þar sem maður tekur
afstöðu. Þá speglast hvort manngildi eða
þröng eiginhagsmunahyggja og sérhagmunir ráða ferðinni. Það speglast í því sem maður skrifar og talar um.
Þess vegna held ég að bók Jóns
Steinars verði ekki eina af jólabókum mínum í ár.
