Ég veit ekki hvaða aðferð var notuð í þá daga, og þó ég veit það. Ég veit líka að það er hægt að læra að lesa með mörgum aðferðum, en það er eflaust gott að hafa kerfi til að kenna þeim sem eiga að hafa það að lífsstarfi að kenna öðrum lestur. Sem er ekki lítið og ómerkilegt hlutverk. Hægt væri að fá sterkari hóp í kennaranám með því að borga hærri laun virða það starf meira. Eftir að hafa starfað við kennslu í 30 ár þá er það merkilega að upplifa hversu fjölbreytni kennslunnar var mikil, það er ekki hægt að gefa neina eina rétta aðferð.
Ég fékk aftur á móti með tímanum mér það hlutverk að kenna unglingum móðurmálið. Reyndi að fá þá til að lesa meira, skrifa meira, virða okkar mál meira. Oft gekk það vel. Mér þótti það oft skemmtilegt. Þeim þótti oft skemmtilegt í tímum hjá mér. Ekki alltaf. Málfræðin var strembin, Íslendingasögurnar þurftu ákveðna kúnst manns að koma þeim á áfangastað hjá nemandanum. Það var ansi skemmtilegt að sjá viðbrögð nemandans við því sem honum leiddist. Einu sinni sá ég einn vin minn í sveitaskólanum sem ég kenndi við vera að krota eitthvað í stílabókina, hann átti að vera að leysa málfræðiverkefni. Ég læddist að honum og hvíslaði hvað hann væri að gera. Jú, þá var hann að skrifa niður öll fyrirtæki landbúnaðarvéla sem hann mundi, það var skemmtilegra en málfræðin!
Ef lesturinn á að ganga vel, ef áhugi á lestri á að vera mikill, þá þarf fjölbreytni, gaman og gleði. Það þarf líka starfsanda kennaranna í skólanum sem byggist á þátttöku allra í
