Við sem stundum bloggskrif erum of oft á neikvæða gírnum. Því miður eru tilefni til þess mörg.
En við megum ekki gleyma því góða, fagra og snilldarlega sem gert er umhverfis okkur.
Ég hafði vanrækt að koma mér á Fúsa, hina undursamlegu mynd Dags Kára,þegar hún var í bíó, en leigði hana svo í gærkvöldi á Símanum. Ég bjóst við að þetta væri góð mynd, en guð minn góður þvílík snilld. Saga þessa fólks, Fúsa, vinkonu hans, móður, vinnufélaga og kunningja, greip mann heljartökur. Þessi ljóðræni stíll. Andlit og skrokkur Fúsa, þessarar góðu sálar sem þarf að upplifa og þjást mikið til að rísa upp, hefur tekið sér bólfestu í huga
mínum, það er ótrúlegt hvernig Guðjón Jónsson og Dagur Kári hafa mótað þessa persónu. Sama má segja um veikluðu vinkonuna í túlkun Ilmar Kristjánsdóttur. Umhverfið, Reykjavík þar sem bíll Fúsa líður um, uppáhaldsstaðurinn, samskiptin við útvarpsmanninn, fullorðnir menn sem eru börn. Það er engin furða að þessi mynd fékk Norðurlandaverðlaunin og sópar að sér verðlaunum víða um heim. Mannlegi þátturinn grípur alla. Einu orði Meistaraverk.
Á sunnudaginn var fór ég í Listasafn Íslands. Seinast þegar ég skrapp þangað í vetur sem leið var fátt um manninn enda einhver Norræn sýning með eftirprentunum. En nú var fullt hús af fólki. Tvær stórsýningar í gangi. Nínu Tryggvadóttir Ljóðvarp og Nína Sæmundsson Listin á
hvörfum. Sýning Nínu Tryggvadóttur lagði mig kylliflatan. Ég hafði ekki séð svona mikið af myndum hennar áður. Þróun hennar yfir í Abstraktið. Að standa í stóra salnum á fyrstu hæð á miðju gólfinu og horfa á þessa lita og formdýrð. Svona gera ekki nema snillingar. Ég lyftist upp. Þetta var sama tilfinningin sem ég fékk í Berlín fyrir hálfum mánuði, þar var sýning
Já góðir lesendur það er svo margt gott umhverfis okkur. Gleymum stjórnmálum og hrepparíg um stund. Njótum listar. Gleðjumst.
En við megum ekki gleyma því góða, fagra og snilldarlega sem gert er umhverfis okkur.
Ég hafði vanrækt að koma mér á Fúsa, hina undursamlegu mynd Dags Kára,þegar hún var í bíó, en leigði hana svo í gærkvöldi á Símanum. Ég bjóst við að þetta væri góð mynd, en guð minn góður þvílík snilld. Saga þessa fólks, Fúsa, vinkonu hans, móður, vinnufélaga og kunningja, greip mann heljartökur. Þessi ljóðræni stíll. Andlit og skrokkur Fúsa, þessarar góðu sálar sem þarf að upplifa og þjást mikið til að rísa upp, hefur tekið sér bólfestu í huga
Á sunnudaginn var fór ég í Listasafn Íslands. Seinast þegar ég skrapp þangað í vetur sem leið var fátt um manninn enda einhver Norræn sýning með eftirprentunum. En nú var fullt hús af fólki. Tvær stórsýningar í gangi. Nínu Tryggvadóttir Ljóðvarp og Nína Sæmundsson Listin á
Von Hockney bis Holbein Die Sammlung Würth in Berlin
400 myndir úr eigu þýsks auðmanns og listaverkasafnara í Martin Gropius Bau safninu. Þar var heilt herbergi með árstíðamyndum Hockneys úr enskri náttúru. Tilfinning mín hjá Nínu var ekki síðri. Upphafning sem bara list getur veitt manni. Hallelúja!
Já góðir lesendur það er svo margt gott umhverfis okkur. Gleymum stjórnmálum og hrepparíg um stund. Njótum listar. Gleðjumst.
