mánudagur, 18. apríl 2016

Tortólar og Tortólínur: Á meðan við bíðum

Mikið held ég verði gaman þegar alvörulistar birtast yfir Tortóla og Tortólínur.
Þegar stoltið ljómar af auðfólki Íslands þegar það sér nafn sitt á prenti eða fallega mynd eða myndskeið í myndmiðlum. 

Þetta mun örugglega minna á þegar upplýsingar komu í denn um hæstu skattgreiðendur
landsins.  Allir voru þeir stoltir, að geta lagt mest til í þjóðarbúið.  Þorvaldur í Síld og fisk og útgerðarmennirnir og skipstjórarnir á vetrarvertíðarbátunum og Síldarskipunum.   Já, lesendur góðir, öll eigum við einhvers staðar, vini, kunningja ættingja.  Þetta er svo lítið land.  

Tillagan hans Bjarna um sakleysi Ólanna og Ólínanna ef þeir borga, ja, borga hvað?  Hvað liggur uppi á borðinu?   Ætli hún haldi áfram í nefndum Alþingis?  Ætlar Fjármálaráðherra að draga hana aftur til sín oní annan buxnavasann og þriðjungur þegnanna man ekkert eftir nokkra daga?  Eða á að hefja herferð um rétt hvers og eins að koma sem mestu undan skatti?   Og að allt slíkt sé löglegt?  Er Davíð ekki farinn að hamra á því. Skattar eru af hinu illa, heilbrigðis og félagsþjónusta á að vera í eigu einstaklinga í réttum flokkum. 

Svo getum við búist við að ýmislegt komi fram í ólíklegustu flokkum.  Mikið var ömurlegt að hlusta á framkvæmdastjóra xS í útvarpinu á laugardagsmorgun ræða um húsnæðismál.  Hann safnaði ekki mörgum atkvæðum þann daginn. 

Svo trommu tunnuslátturinn mun halda áfram við Alþingishúsið, ræður munu hljóma úr hátölurum, söngvar glymja, næsta haust eða fyrr munu þeir hverfa, hinir vanhæfu. Nema við stimplum okkur endanlega í bananagengið, opnum aflandsþorp á Sauðárkróki og gefum Evrópu langt nef, það er allt hvort sem er búið að vera þar.