Dagurinn í gær var skrítinn, maður settist niður með doða og drunga, eftir að horfa á Forsætisráðherra koma í viðtal sem hann er „blekktur“ í , æðsti yfirmaður þjóðarinnar missir sig, verður frægur að endemum um allan heim. Ég sá Sigmund Davíð í Arte, fransk þýskri sjónvarpsstöð í kvöld. Þetta óraði mann ekki fyrir að sjá Putin, Assad og Sigmund Davíð saman á forsíðublöðum ótal blaða, það var eitthvað sem var óhugsandi, óraunverulegt.
Þegar
ég vaknaði í morgun þá var ég sorgbitinn, horfði á forsætisráðherrann bruna á
fund sinna manna sem virðast allir líta á hann sem leiðtoga þjóðarinnar eftir
þessa útreið, meðvirknin skín af þeim.
Það var sorglegra en tárum taki.
Ætlar að halda áfram að vinna sín „góðu verk“ líklega í samvinnu við
Sjálfstæðismenn. Sem þurfa að ræða við sinn formann ekki með hreint mjöl í
pokanum.
Sigmundur
Davíð, sigurvegari Hrunsins, sem getur
ekki gert grein fyrir sínum málum.
Málflutningurinn byggist á því að búa til möntru: þetta var gefið upp til skatts. Endalaust.
Þegar málið snýst ekki bara um það heldur ótal aðra hluti. Meira að
segja í skattamálinu er enginn til staðfestingar um heiðarleikann nema þau
hjónin sjálf. Hann er kominn á stað í lífinu þar sem hann
ræður ekki við atburðarásina. Hingað til
hefur hann fengið allt upp í hendurnar, hefur getað logið og sagt hálfsannnleik
um ótal hluti, nám, fjárhag, samband og
hjónaband við milljarðamæring, faðirinn velefnaður fjármálamaður sem hefur alist
upp í skjóli Framsóknarflokksins, fékk fjármuni á vafasaman hátt í skjóli
Steingríms Hermannssonar og Jóns Baldvins Hannibalssonar. Dansaði í gegnum
Hrunið með milljarða í höndunum.
En
nú er komið að skuldadögum, ætlar hann að halda áfram blekkingaleiknum við
sjálfan sig og aðra? Á þjóðin að
kveljast, verða að athlægi um allan heim. Ætlast hann til þess að flokkurin
hans eigi að halda áfram að vera meðvirkur? Ætlar samverkaflokkurinn að dansa
með?
Á
þessi sorgarleikur engan endi að taka, því auðvitað er þetta dramatísk
atburðarás sem við horfum á: Uppgangur, hrun og fall. Ungi maðurinn sem kemst til æðstu metorða og
sekkur í kviksyndi sjálfsblekkinga og örvæntingar. En um leið er þetta ævintýrið hans H.C.
Andersons um Nýju fötin keisarans. Nú birtist
hann okkur í allri sinni nekt. Ælultlar
hann að þramma áfram, allsnakinn um stræti borgarinnar? Ég vona ekki.
Ég
er ekki léttur í lund. Sorgir mínar eru
þungar sem blý. Mig langar ekkert að
lifa með þennan raunveruleika á herðunum.
En .... ég skrölti á fundinn á Austurvelli, aldrei hef ég séð jafnmarga
og jafnmikinn troðning. Það eru ótal
margir þúsundir. Tugir þúsunda sem er á sama máli og ég. Mér létti.
Það
er komið nóg. Við neitum að halda áfram
að láta leika með okkur. Við trúum ekki
þessum valdamönnum lengur, þótt þeir biðji afsökunar. Þetta eru ótíndir skálkar. Þeir eiga enga
leið aftur í okkar veröld.
Gullið
ískaldur glampi gullsins
glitfiðrildið
sem dregur okkur að
blindar
