Ránfuglar: Minningarbrot um Bjarnfríði og fleira

Ránfuglar virðast eiga heimkynni sín jörðu ofar í Reykjavík svo að maður tali nú ekki um á götum borgarinnar.  Sjaldan hefur græðgin verið meiri þegar ránfuglar auðsins úthluta

sjálfum sér milljónum og milljörðum. Og ernir og fálkar dansa fuglapolka fyrir ofan höfuð okkar ef

marka má seinustu fréttir úr Bústaðahverfinu.  Þar sem ég ólst upp.

Þessi frétt varð til þess að undurskemmtileg minning skaust upp á yfirborðið í morgun.  Sem tengist ferð á Hornströndum og ránfuglum.  Og minningu um merka konu, Bjarnfríði Leósdóttur, sem var jarðsett fyrir nokkrum dögum síðan.  Hún var verkalýðsforingi á Akranesi og þurfti ófáa hildi að heyja við Hauka, Erni og Fálka peningavaldsins til að verja kjör láglaunafólks. Um það getum við lesið í ævisögu hennar.
Í sann­leika sagt, sem Elísa­bet Þor­geirs­dótt­ir skráði,  og kom út 1986.

Á miðjum níunda áratug seinustu aldar, ákvað hópur vina og kunningja og vinna kunningja að fara í göngu á Hornströndum og ganga frá Dröngum og í Hlöðuvik sem er nokkurra dagleiða ferð.  Þetta var fyrsta ferð flestra í þessum hópi á þessar slóðir en vinur okkar Guðmundur Hallvarðsson sálugi átti ættir sínar að rekja í Hælavík og Hlöðuvík.  Faðir hans Hallvarður Guðlaugsson hafði reist hús þar og þetta varð byrjun á Hornstrandaævintýri hjá mörgum.  Þetta var mikil ferð fyrir okkur sem aldrei höfðum tekið þátt í löngum útivistarferðum áður, við lentum í alls konar veðri eins og gerist á Íslandi og minningarnar eru margar úr þessari ferð.

Eftir gönguna tók við nokkurra daga dvöl í Hlöðuvík.  Í hópinn bættust nokkur sem komu með Fagranesinu, skipinu sem sigldi um á þeim árum milli víkanna.  Þar var Bjarnfríður Leósdóttir, sem tengdist eitthvað inn í þennan hóp.  Það var mikil þröng á þingi þarna í Hlöðuvíkinni og því var það að ráði að við færum nokkur yfir á Hesteyri  og gistum þar eina eða tvær nætur og skoðuðum okkur um. Þannig að við hjónin, ég og Bergþóra Gísladóttir, Guðmundur Hallvarðsson og þáverandi unnusta hans Anna Margrét sem seinna giftist honum , sænsk kona, Karen að nafni, og Bjarnfríður gengum um Kjaransvík og yfir á brúnir þar sem leið lá til Hesteyrar.  Ég gekk þá töluvert með Bjarnfríði og við spjölluðum mikið saman, um pólitík, verkalýðsmál, lífið og tilveruna.  Það kom líka í minn hlut að aðstoða hana yfir læki og ár.  Svo við urðum mestu mátar þessa tvo göngudaga.  Það var dásamlegt að koma yfir á Hesteyri,  við gistum í Læknishúsinu, ef ég man rétt, skoðuðum okkur um, kirkjugarðinn skólann, rústirnar af síldarbræðslunni.  Daginn eftir fóru Guðmundur, Anna Grétta og Bergþóra yfir í Aðalvík en ég varð eftir með Bjarnfríði og Karen, sem voru þreyttar eftir gönguna daginn áður.  Veðrið var yndislegt, sól og sumar og blágresi.  Við gengum upp af eyrinni seinna um daginn, þar mátti heyra refi gólast á úr tveim áttum og Ísafjarðardjúpið blasti við í allri sinni sólardýrð.  Daginn eftir gengum við síðan aftur til baka og fórum þá inn Heysteyrarfjörðinn og þá urðum við fyrir merkri reynslu þegar Hafernir hófu upp reiðilestur yfir okkur þeir voru með hreiður upp í brúnunum og vildu ekki fá okkur nærri sér.  Elskan hún Bjarnfríður varð ansi skelkuð og ég fékk að leiða hana inn fjörðinn því þeir voru ekkert friðvænlegir ernirnir!!!  

Svona verða til minningabrot, við á ferðinni inn Hesteyrarfjörð, trylltir ernir yfir höfðum okkar, það var erfitt að staulast upp úr firðinum en við náðum aftur í Hlöðuvíkina heilu og höldnu.  Bjarnfríði sá ég sjaldan eftir þetta, jú við hittumst á kennarafundum í Fjölbraut á Akranesi þegar ég kenndi við Grunnskólann í Borgarnesi. Ég hef kannast við börn hennar, Steinunn verður oft á vegi mínum í Reykjavík og Leó var með í ferð kennara á Vesturlandi til Skotlands upp úr 1990.  Við fórum meira að segja saman út að trimma í háskólahverfinu í Glasgow!!!! 

Já, lesendur góðir það  eru margir sem verða á vegi manns í lífinu, ég tala nú ekki um ef maður býr a nokkrum stöðum.  Sumir hafa þurft að kljást við ránfugla af ýmsum gerðum aðrir ekki.  Lífið okkar í dag er að mörgu leyti auðveldara en líf kynslóðar Bjarnfríðar og foreldra minna (sem voru fæddir 1917 og 1921).  Foreldra mínnir kvöddu þetta líf fyrir nokkuð mörgum árum og nú er Bjarnfríður Leósdóttir farin.  Hún var farsæl í sínu lífi, sem var þó ekki alltaf dans á rósum, en hún skilur eftir hlýjar minningar margra eins og þessi litla saga mín um gönguferð í óbyggðum sem varð örlagavaldur í lífi margra.  Margir fengu Hornstrandabakteríu sem varð ólæknandi.  Og margir sem voru í þessari ferð hafa kvatt þetta jarðlíf.  Blessuð sé minning þeirra.








 

Sighvatur og kappar Davíðs konungs

Mikið er gott og Sigmundur Davíð og kó fá frí í nokkra daga. 
Meðan Jafnaðarmenn rakka hver annan niður.  Bakstungurnar tilheyra ekki Framsóknarflokknum í dag. 
Vigdís Hauksdóttir kemur með eitthvð gott þegar hún fær tækifæri á Alþingi, eftir afmælisveisluna. 
Andans stórmenni ríða bakvega fram í sviðljósið, Sighvatur er alltaf uppáhaldið mitt. 

„Þegar ráðist er til atlögu án skýrs tilefnis, án ágreinings svo vitað sé og án þess að flokksfólk þúsundum saman [...] geti látið rödd sína heyrast.“  Davíð hefur verið glaður að fá svon froðusnakk í útgerðarauðvaldsblaðið.  
Þetta hleypti samt lífi í annars ansi dauða samkundu.  Þó ýmsir vilji stinga spýtu milli teinanna á hjóli Sigríðar Ingibjargar. Hún hefur stimplað sig hressilega inn í forystuna.  Það var ekki vanþörf á meira lífi í forystunni.  Voðalega virðist Valgerður Bjarna vera þreytt um þessar mundir: 
„Árni Páll þarf auðsjáanlega að gefa í. Við þurfum öll að gera það, við sem störfum að þessum málum. Og það er ekki hægt að kenna honum einum um að við erum ekki í okkar óskastöðu í skoðanakönnunum. Það er ekkert hægt að kenna honum einum um. Við þurfum öll að líta í eigin barm.“  
Auðvitað þurfa allir að gera það, en þetta er ekki í fyrsta sinn sem Sigríður Ingibjörg hefur komið með gagnrýni á flokk sinn svo ekki hefði þetta átt algjörlega að koma á óvart.  Og það segir sitt að formaður  sem læðist inn á einu atkvæði, þar þarf að taka til höndum.  
Óánægja almenning með flesta flokka í dag segir sitt. Við viljum beitta umræðu um skattakerfi, kvótakerfi, heilbrigðisþjónustu, siðspillingu núverandi ráðamanna  og mannsæmandi líf á Íslandi.  
Og það er meðmæli með „ Upphlaupi" Sigríðar Ingibjargar að Sighvatur skríði inn í Hádegismóa í fang útgerðarmannanna. 

Ósmekklegar árásir á SF

Umræðan um Landsþing Samfylkingarinnar er furðuleg og ósmekkleg. 

Það er eins og allir ofurbloggarar landsins vænti þess að fá þingsæti á lista Píratanna í næstu kosningum.   Málflutningur þeirra og tuð út í Samfylkinguna er með endemum.  Húsnæði

Landsfundarins er ómögulegt af því að það er á Hótel Sögu.  Ég get ímyndað mér að flokkurinn eigi ekki jafnmikið fé í sjóði og áður.  Fær minna frá ríkinu.  Þarf að finna ódýrara húsnæði.  

Formaðurinn á að vera ómögulegur, Árni Páll er hefðbundinn stjórnmálamaður sem hefur alist upp í Alþýðubandalaginu, svo Samfylkingunni og ráðuneytum þess þegar það var í stjórn, hann er góður fulltrúi hefðbundinna gilda Krata til hægri, hann vantar róttækan eld og kraft Jóhönnu og Ingibjargar Sólrúnu, og persónutöfra Össurar.  En hann er vinnusamur og drengur góður.   Sigríður Ingibjörg hefði örugglega sómt sér sem formaður, hún er impúlsív og kjarkmikil, en formannsframboðið var ansi flausturlegt svona séð að utan.  Þau stóru orð sem hafa fallið um hana og samstarfsmenn hennar eiga vart við að mínu mati.  Þá verð ég að fá meiri vitneskju um baktjaldamakkið í SF ef svo er. 

Kannski speglar kosningin litla hrifninu af ofurformönnum sem eiga að gína yfir öllum.  Að þetta sé flokkur samvinnu og samstarfs!  

Ég sé af ályktunum að yngra fólkið í flokknum er róttækara en eldri kynslóðin.  Ályktun um Drekasvæðið og NATO sýna það.  Bilið á milli SF og VG minnkar.  Og Björt framtíð á í erfiðleikum með stefnuleysi og léleg vinubrögð eins og Hafnarstjórnarmálið í Hafnarfirði sýndi.  Svo ef til vill er ekki svo langt í breiðfylkingu vinstri manna. Undir stjórn Katrínar Jakobsdóttur.

Píratar hafa unnið hug og hjörtu landans að undanförnu.  En þeir eiga langt í land að vera búnir að mynda sér heildræna stefnu.  Þeir hafa sjarmerandi þingmenn og borgarfulltrúa og hefur tekist að komast til skoðanakannanáhrifa seinasta mánuðinn. Nú er að viðhalda vinsældunum.  

Ef við horfum lengra fram í tímann þá er það spurningin um næstu ríkisstjórn eftir bömmera Stjórnar SDG og BB.  Einn bömmer á dag brýtur niður þjóðarhag.  Þá er spurning um stjórn sem vill og er óhrædd að skatta þá sem eiga pening, einstaklinga og fyrirtæki, til að auka jafnræði í heilbrigðis, félags og menntunarmálum.  Hver er bestur að leiða slíka stjórn?

Sólmyrkvi, Alvara og Gosbrunnur.

Á degi sólmyrkva og jafndægurs á vori glampaði morgunsólin.  Og landinn gleymdi stjórnarháttum í nokkrar mínútur. Stjörnuáhugamaður grét upp í Háskóla. Og allir fundu sína sólarvörn, gleraugu, filmur geisladiska svo að eitthvað sé nefnt.  Það létti yfir landanum um

sinn.  

En svo tók alvaran við, ráðning 2 viðbótarseðlabankastjóra sem kostar líklega þjóðarbúið ekki neitt. En spillingarríkisstjórnin þarf ekki að hafa áhyggjur af því.  Óvinsældir Alþingis, algjört Íslandsmet í því.  En líklega gera þingmenn lítið í því fram að næstu kosningum.  Samfylkingarmenn fengu óvænt formannskjör sem kom formanninum á óvart. Hvað má segja um  Guðmund Steingrímsson ætli hann fái næst framboð,  Björt framtíð fer að verða Dimm og Drungaleg ef marka má skoðanakannanir. 

Ég lauk við að lesa undurfurðulega skáldsögu Guðmundar Brynjólfssonar, Gosbrunnurinn, saga sem er fáum lík seinni árin á Íslandi.  Bók um fjarlægan heim samt svo nálægan. Þar sem stríð ríkir þar sem við fáum að kynnast litríkum karakterum í smábæ í landi langt í burtu.  Og aðalpersónu sem ber með sér djúpan og óræðan sársauka sem erfitt virðist að vinna úr. Ég mæli með henni. 

Öll erum við Píratar: Í bili.

Nú vilja allir vera sjóræningjar.  Allir sigla um úfinn sjó með þeim.  Nú er það, Viltu vera meðm. 

Þeir hafa traustið, eiga skelegga talsmenn, þar borgar sig í andstöðu.  Þeir eru kannski öðruvísi

en hinir.  Tala tæpitungulaust.  

Það er ekki erfitt að vera sjónræningi, þegar lið Sigmundar og Bjarna bíða uppi á ströndinni.  Og tala tungum; eins og Gunnar Bragi, Ragnheiður Elín, Illugi. 

Margir hafa lært listina að vera í útlöndum þegar mikið gengur á.  Mörg afmæli á hverju ári. Menningarferðir til Kína.  Svo eru það nefndir sem bera ábyrgðina. Gott er að hafa lagafrumvörp sem eru ekki orðin að lögum til að nota sem hækju.Gott er að útdeila fé til hinna nánustu. 

Enn er þjóðin að refsa stjórnflokkunum seinustu, sem sögðu sannleikann um gjaldþrota ríki og tókst að rétta okkur við, sem leiddi til erfiðleika fyrir marga.  Það er býsna strangt að takast á við erfiða tíma.  

Svo öll erum við Píratar.  Svona í bili. 

Eða hvað?

Hin dauða, bláa hönd Ragnheiðar Elínar: Nei, Ráðherra!!

Enn er hin dauða, bláa hönd Ragnheiðar Elínar á ferð. Allt fölnar þar sem hún er á ferð.

Ráðherra sem finnst í lagi að veita undanþágur frá gjöldum svona fyrirfram, áður en lög um undanþágurnar hafa komið fram á Alþingi.  Svo veit hún ekki hitt og þetta það er nefnd sem

sér um hlutina.   Hún kemur auðvitað hvergi nálægt.

Ráðherra sem lagði fram vonlausan náttúrupassa, sem engin sætt er um. 

Ráðherra sem treður nokkrum verksmiðjum á sitt kæra Reykjanes, án þess að rafmagn sé tryggt. 

Ef mál kemur fram sem hin dauða, blá hönd Ráðherrans kemur nálægt.  Þá er allt komið í háaloft. 

Ég held að mörgum finnist komið nóg, kæri ráðherra.  Við segjum bara: 

Nei, Ráðherra!!!!

Stríð og friður: Drónar og stjórnmálapeð

Það er andstyggilegt að horfa á þessa drónamynd sem birtist á danska sjónvarpsvefnum, Dr.dk. 
Dróninn skríður yfir þessu eyðileggingarlandslagi sem Ísraelsmenn ollu viljandi, tilgangurinn var að skemma eyðileggja og drepa sem flesta.  Þegar maður horfir á þessar rústir þá á maður erfitt með að ímynda sér að þarna býr fólk sem á ekki í neitt annað hús að venda. Ennþá erfiðara er að skilja þörfina að leggja líf þeirra í rúst.

Þetta er ekki eini staðurinn sem svona sjón blasir við.  Búið er að rúsa blómlegu ríki Sýrlandi á 4 árum, milljón íbúa borgir eru rústir einar.  Við sjáum engan endi á þessu.  Nóg er hægt að útvega vopn endalaust.  Vesturveldin og Rússland halda átökunum gangandi og ISIS hernaðurinn hefur ekki gert vandamálið minna. Þessi átök skríð yfir í okkar heimshluta, í Úkraainú eru borgir í austrinu orðnar rústir einar.  

Sameinuðu þjóðirnar eru sama marki brenndar, þar eru öryggisráðið sem er lamað vegna neitunarréttar stórveldanna.  Friðar hugtakinu er lítið hampað þessa dagana.  Við sem látum okkur dreyma um slíkt erum einhverjir furðufuglar.  Hjá okkur hér á Íslandi, eru það fáráðaákvarðanir stjórnmálapeða sem fá okkur til að skjálfa og titra.  Við erum ennþá heltekin afleiðingum Hrunsins. Ótalmargt sýnir það.  Stærri vandamál eins og styrjaldir eða umhverfisógn eru ekki á dagskrá. 

Svona er Ísland í dag. Svona er heimurinn í dag.

Gaza