Ráðamenn : Siðferðilegt skilningsleysi

Það er skrítið eftir það sem hefur gengið á frá því á sunnudaginn að sjá Sigmund Davíð birtast í ræðustóli á Alþingi þar sem hann er ekki að biðjast afsökunar og láta sig síðan hverfa.  Nei, hann ræðir bara hversu góður stjórnandi hann sé og hversu góð verk hann hafi framkvæmt. 

Venjulega er það nú þannig að þegar maður hefur orðið sér til skammar þá lætur maður sig hverfa, ég tala nú ekki þegar maður hefur orðið sér til skammar gagnvart öllum heiminum.  Það er eins og ekkert hafi gerst.  

Það er því ekki furða að helsti heimspekingur okkar og sérfræðingur í siðfræði Vilhjálmur Árnason finnist þetta ótrúlegt:

„Það var ekki litið á inntak og markmið laga og reglna heldur bara á bókstafinn og helst þannig að maður reyndi að komast sem lengst frá honum án þess að upp um mann kæmist. Þetta vorum við helst að ræða út frá fjármálamönnum í [Rannsóknarskýrslu Alþingis] en hér er um að ræða stjórnmálamenn sem eru gæslumenn almannahagsmuna. Það er sérstaklega sláandi og til marks um mikið siðferðilegt skilningsleysi þegar menn verja sig út frá stöðu sakamannsins ef svo má segja, að „ég hafi ekki gert neitt rangt fyrr en sekt er sönnuð“, í stað þess að skilja bara ákveðin grundvallaratriði sem varða trúnað, trúmennsku og trúverðugleika þeirra sem við höfum falið að fara með fjöregg þjóðarinnar.“