Hvít jól, heitir pottar og heimilisdýr

Hvít jól, einhvern veginn finnst manni vera svo langt síðan Reykvíkingar upplifðu slíkt.  Kannski fáum við að rifja upp kynnin núna, með ófærð og alls kyns leiðinlegheitum. Eins og veturnir 83 og 84 ef ég man rétt.  Þá var kalt að bera út Tímann og Þjóðviljann í Skerjafirðinum.  Erfitt að komast í og úr vinnu.  

Og þó, það er gaman að rifja upp snjóhvít jól á árum áður. Ég bjó í Borgarnesi í 10 ár.  Þá voru stundum alhvít jól.  Ég man þegar við paufuðumst gallaklædd upp á Þórólfsgötu að gefa ketti mat og kíkja á hann, foreldrar hans voru í útlöndum.  Þá var alvöru snjór.  Gönguferðir í nágrenni bæjarins voru margar og dýrlegar.  Með risastórt gult tunglið yfir Borg og Egill á sveimi í kringum mann. 

Síðan vorum við í Austur-Húnavatnssýslu í 5 ár, þá voru hressilegir frostavetur, allt niður í -25 stiga frost. Við fengum okkur göngutúr, framhjá hestastóði, greyin hímdu í ískaldri ísþokunni, ætli þeim hafi ekki verið kalt?   Það var dýrlegt að ganga niður að Svínadalsvatni í frosti og stjörnubjörtum himni með vott af norðurljósum.  Með hund á undan og kött á eftir.  Og fara síðan í heitan pott við laugina, vaða yfir snjóskafla og hlamma sér í sjóðheitt vatnið.  Þá hugsaði maður stundum, er lífið ekki dásamlegt?

 Paradís

er þetta paradís spurði hann og spurningin ómaði
yfir hrafnagarginu og vindgnauðinu  sem dansaði
á snæsléttunni hrímhvítri eyðilegri                                                                                                        er þetta endir veraldar þar sem bláminn á sér                                                                              engin takmörk eða viðmið yfir flóanum og svartstrikuðum                                                                  fjöllunum spurði húner þetta paradís                                                                                                   og tónarnir hófu sig út um gluggann í áttina að fjallinu                                                                         og himninum þar sem tunglið og stjörnurnar                                                                             tindruðu í takamarkalausri firð og forundran                                                                                       er þetta paradís og hann breiddi myrkrið                                                                                          yfir sig eins og hlýtt teppi og kötturinn svarti                                                                                  lagðist ofan á og dæsti af vellíðan

þetta var paradís