Fátt kemur manni á óvart. Eftir (ekki)fréttir morgunsins, þótti mér nauðsyn að fara í sturtu og skrubba af mér skít íslenskra (ekki)stjórnmála. Það sem safnast saman i holur líkamans er djúpt og drungalegt. Trumparnir eins og vinkona mín sagði eru víða, sumir fyndnir að eigin áliti, sumir svo alvarlegir að sólin hættir að skína þegar hún sér þá.
Þeir félagarnir, þið vitið væntanlega um hverja ég tala, vilja gína yfir öllu í íslensku samfélagi
með útúrsnúningum og lygum. Allt verður eins og var. Hrútarnir á sínum stað. Þeir stanga og stanga að eilífu.
Þeir sem ætla að kjósa þann yngri eru væntanlega að þakka honum fyrir þátt hans í einkavæðingu samfélags okkar, fyrir magnaða stjórnun hans á Seðlabanka Íslands og dreifingu á milljörðum til Aflandsbófa, þakka honum fyrir Hrunið og afleiðingar þess, þakka honum fyrir að vera góður þjónn eigenda Morgunblaðsins, að þakka honum fyrir hirð Jámanna sem lofa hann og prísa við öll tækifæri, að þakka honum fyrir óhugnanlegt alræði sem hann kom alls staðar í kringum sig, í Borgarstjórn Reykjavík, í Ríkisstjórn, í Seðlabanka á Morgunblaðinu. Já það er margt sem hægt er að kjósa hann fyrir, verði þeim að góðu.
Þeir sem ætla að kjósa þann eldri, sem eftir seinustu atburði virðist ekki lengur vera sá sanni Ólafur sem veit allt, skilur allt, og ræður öllu. Eins og ummæli hans upp á síðkastið sýna:
„Enda kom mér það ekkert við. Samband okkar Dorritar var ekkert tengt viðskiptum og viðskipti foreldra hennar komu mér bara ekkert við. Og ég virti það. Alveg eins og þau ræddu ekkert við mig um skyldur forsetaembættisins á Íslandi og hvað ég væri að gera í forsetaembættinu á Íslandi. Það var bara mín ábyrgð. Ég hefði satt að segja talið það dónaskap, ef ég hefði í fjölskylduboðum og þar sem við sátum við málsverði farið að yfirheyra þau um þeirra viðskipti,“ sagði Ólafur Ragnar.
Hann virðist ekki gera sér grein fyrir því að embætti forseta Íslands býður upp á ýmsar skerðingar á einkalífi, hann verður að hlíta reglum sem skylda hann að gera líf sitt opnara, kona hans verður líka að hlíta því. Þótt hann hafi komið í veg fyrir að Siðareglur embættisins hafi verið settar. Hann hefur aldrei gert sér grein fyrir því að embættið krefst ýmiss, svo sem að hlíta leikreglum fyrri forseta, hann má ekki gera hvað sem er. Hann er fyrir löngu orðinn forneskjueðla sem stendur fyrir betra og heilbrigðara þjóðfélagi. Svo, þeir sem ætla að kjósa hann geta kosið hann fyrir margt, verði þeim að góðu.
Þeir sem vilja hafa áfram heim Hrútanna, Eðlanna, þeir ganga glaðir og reifir inn í kjörklefana í lok júní og exa við þá. Og heimurinn verður áfram sá sami, fullkomni spillingarheimur með bananabragði. Þar sem allt er leyfilegt í nafni auðs, fjölskyldna, flokka, vina og valda.
Þeir félagarnir, þið vitið væntanlega um hverja ég tala, vilja gína yfir öllu í íslensku samfélagi
Þeir sem ætla að kjósa þann yngri eru væntanlega að þakka honum fyrir þátt hans í einkavæðingu samfélags okkar, fyrir magnaða stjórnun hans á Seðlabanka Íslands og dreifingu á milljörðum til Aflandsbófa, þakka honum fyrir Hrunið og afleiðingar þess, þakka honum fyrir að vera góður þjónn eigenda Morgunblaðsins, að þakka honum fyrir hirð Jámanna sem lofa hann og prísa við öll tækifæri, að þakka honum fyrir óhugnanlegt alræði sem hann kom alls staðar í kringum sig, í Borgarstjórn Reykjavík, í Ríkisstjórn, í Seðlabanka á Morgunblaðinu. Já það er margt sem hægt er að kjósa hann fyrir, verði þeim að góðu.
Þeir sem ætla að kjósa þann eldri, sem eftir seinustu atburði virðist ekki lengur vera sá sanni Ólafur sem veit allt, skilur allt, og ræður öllu. Eins og ummæli hans upp á síðkastið sýna:
„Enda kom mér það ekkert við. Samband okkar Dorritar var ekkert tengt viðskiptum og viðskipti foreldra hennar komu mér bara ekkert við. Og ég virti það. Alveg eins og þau ræddu ekkert við mig um skyldur forsetaembættisins á Íslandi og hvað ég væri að gera í forsetaembættinu á Íslandi. Það var bara mín ábyrgð. Ég hefði satt að segja talið það dónaskap, ef ég hefði í fjölskylduboðum og þar sem við sátum við málsverði farið að yfirheyra þau um þeirra viðskipti,“ sagði Ólafur Ragnar.
Hann virðist ekki gera sér grein fyrir því að embætti forseta Íslands býður upp á ýmsar skerðingar á einkalífi, hann verður að hlíta reglum sem skylda hann að gera líf sitt opnara, kona hans verður líka að hlíta því. Þótt hann hafi komið í veg fyrir að Siðareglur embættisins hafi verið settar. Hann hefur aldrei gert sér grein fyrir því að embættið krefst ýmiss, svo sem að hlíta leikreglum fyrri forseta, hann má ekki gera hvað sem er. Hann er fyrir löngu orðinn forneskjueðla sem stendur fyrir betra og heilbrigðara þjóðfélagi. Svo, þeir sem ætla að kjósa hann geta kosið hann fyrir margt, verði þeim að góðu.
Þeir sem vilja hafa áfram heim Hrútanna, Eðlanna, þeir ganga glaðir og reifir inn í kjörklefana í lok júní og exa við þá. Og heimurinn verður áfram sá sami, fullkomni spillingarheimur með bananabragði. Þar sem allt er leyfilegt í nafni auðs, fjölskyldna, flokka, vina og valda.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli