Þingkonur og heilbrigt klám

Einhvern veginn var lítill spenningur í mér í gær þegar við fóum í Þjóðleikhúsið að sjá Þingkonurnar, kannski eitthvað í blöðunum en ég er nú farinn að lesa ekki gagnrýni fyrr en eftir að ég hef séð sýninguna.  En satt að segja kom þessi sýning mér á óvart.  Hún var oftast skemmtileg, hæfileg blanda af upphaflegu leikriti Aristófanesar og leikstjórans Beneditkts Erlingssonar.  Sviðið Alþingishússalurinn, söngvar og tónlist, dansar; allt hjálpaði þetta að skapa heild sem að mestu leyti gekk upp.  Svo var fyndið að sjá klám og fíflagang í hæfilegum skammti eins og þótti eðlilegt í Aþenu forðum daga. Heilbrigt klám er ekki svo slæmt!!! 

Ég er ekki að segja að þetta sé snilldarverk, langt í frá því, en þarna var samræða Grikkjanna fyrir tvöþúsund og eitthvað árum um  lýðræði, jafnrétti, samskipti kynjanna og skipan stjórnmála.  Þar sem við sjáum að fólkið í fornöld gat gert grín að sjálfu sér, blandað með alvöru og léttýðgi sem fékk mann til að labba út með glotti á vör.  Tónlistin hans Egils textarnir hreyfing og dans, lyfta manni upp og nútímaþrællinn í meðferð Guðrúnar Snæfríðar var óborganlegur þar sem hún þeyttist um Alþingissalinn með vínkerruna og fjarstýringuna.  

Það er gaman að fá öðru hverju eldgamla klassíkera, þar sem þeir eru matreiddir og kryddaðir passlega fyrir okkur nútímapakkið. En einhvern hafði maður á tilfinningunni að leikhúsið okkar allra hefði ekki haft trú á þessari uppsetningu, einstaklega fátæklegt prógramm sem boðið var upp á, það væri jafngott að setja uppýsingar um sýningarnar og valdar greinar um leikritin og fróðleik  á netið.  Það var líka gaman að sjá Heru Björk söngkonuna knáu þarna með leikurunum hún bar af í söng og gamli nágranni minn Þorsteinn Bachmann verður alltaf betri og betri leikari með árunum. 

Að lokum nokkuð skemmtileg sýning sem fær mann til að brosa og pæla smá,um leið gegnir Þjóðleikhúsið skyldu sinni að sýna klassísk stykki.  Það hefði verið hægt að gera beittari sýningu, en þarna fékk stór hópur leikkvenna tækifæri á að spreyta sig. Það er nú ekki oft sem svona stór hópur þeirra stígur á sviðsfjalirnar.  

Ráðgjafinn góði: Björn Ingi hjálpar Sigmundi Davíð

Sigmundur Davíð velur sér ráðgjafa á bak við tjöldin, auðvitað þarf það að vera spillingagossinn Björn Ingi, ég skil ekki þá sem dandalast með honum á Pressunni og Eyjunni.  Hann sýnir það vel hversu gamla liðið tengist enn flokknum þrátt fyrir allan fagurgala yngra fólksins um kynslóðaskipti.  Hver var það sem fjármagnaði Pressuna í upphafi er það ekki VÍS og hver var það annar en Ólafur Ólafsson?  Hver var það sem hleypti Birni Inga að peningakötlunum þótt það færi ekki vel. Svo ræða menn um breytt samfélag. Og hinn vammlausi forsætisráðherra treystir þessum karli best.

  

Ráðgjafi Sigmundar

Valdamenn og skáld: Skuggamyndir og orðsnilld.

Nú er orrahríð áramótaræðnanna að mestu þögnuð. Sáttavilji tvíbúranna á Bessastöðum og í Stjórnarráðinu ofræddur að mestu enda var viljinn varla Þjóð(ar)vilji.  Svo við flest okkar höfum snúið okkar að þarfara verki að lesa bækur,hlusta á tónlist og hitta fólk, vini og ættingja  og ræða nútíð fortíð og framtíð.

Tvær bækur urðu fyrst á vegi mínum eftir jól og aðra hef ég klárað og hin er langt komin.  Það eru Skuggasund Arnaldar og Fiskarnir hans Jóns Kalmans.  Það er skemmtilegt og merkilegt hversu þeir eru frjóir að fást við árekstra fortíðar og nútíðar, það er uppruni okkar Íslendinga

og þróun seinustu öldina.  Þar verður ekki komist hjá því að samskipti við útlendinga verði stór þáttur sögu og atburða.

Arnaldur fæst við glæpi úr seinni heimsstyrjöldinni þar sem samspil Íslendinga og Ameríkana eru lykillinn.  Þegar upp er staðið þá kemur margt manni á óvart.  Það er ekkert sem er einfalt, það eru engir algóðir eða alvondir, samt verða glæpir, mönnum verður á, lífið býður upp á freistingar, þeir sterku nota sér aðstöðu sína gagnvart hinum veiku, sem að sjálfsögðu verða fórnarlömb. Útlendingar eru ekki skúrkar út á það að vera útlendingar, þeir rekast hingað vegna hinna stóru strauma sögunnar, heimsstyrjöld og kalt stríð.  Út úr mistrinu sjáum við loks sögu þar sem flestir upplifa harmleik og verða aldrei samir.

Jón Kalman fléttar saman á listfenginn hátt atburði frá  æskuárum sínum og um leið fléttar hann saman líf fjöskyldu í heila öld.  Fólk sem býr í sjávarþorpi  og flyst síðan í nágrenni stórbæjarins, þar sem samskipti við ameríska herinn móta allt mannlíf og byggja upp lífsmynstur sem er ólíkt öllu öðru hér á landi. Í sjávarþorpinu eru það náttúruöflin sem ráða miklu, snjóflóð, sjósókn, vinátta, ættarbönd. 

Einhvern veginn varð mér hugsað til valdamanna okkar í núinu í samskiptum við útlönd og útlendinga. Við sjáum skuggamynd þeirra á sjónvarpsskjánum, annað hvort þá sjálfa eða eftirhermur. Við hlustum á orðflæði þeirra, þar sem þeir búa til heim til að þóknast valdagræðgi sinni , einræðisherrar langt út í heimi verða allt í einu þeir sem við eigum að faðma að okkur og hafa mest samskipti við.  Hinir fátæku, hinir stóru skarar stríðshrjáðra og hungraðara eiga ekkert inni hjá okkur, við eigum frekar að skera niður aðstoð til þeirra en að auka skatta og álögur á hina ofurríku. Skammsýnin ræður ríkjum, náttúra okkar og sjávarlíf er eitthvað til að leika með og eyða.  

   Hversu skáldin eru djúpsærri en stjórnmálamennirnir.  Þar sem mannvirðing og húminismi ráða ríkjum, ungt fólk stígur feilspor sem reynast dýrkeypt, hjá stjórnmálamönnum er það afturámóti, skammvinnur gróði eða valdafíkn, allt verður þetta skiljanlegt og lifandi, hvetur okkur til að taka afstöðu. 

Hjá báðum þessum höfundum er leiftrandi frásagnarlist, þó gjörólík. Arnaldur með sinn massíva stíl og fléttur.  Jón Kalman með sína logandi orðakúnst og samsetningu sem fékk mig til að tárast á stundum. Það er ótrúlegt að við skulum eiga milli 5 og 10 bækur í þessum gæðaflokki fyrir ein jól.  Og við flykkjumst í búðir og söfn til að meðtaka þessa snilld.  Ég á enn nokkrar bækur sem ég á eftir að liggja yfir, Guðmund Andra, Vigdísi Gríms, Þórunni Erlu.  

Svo eru margar athyglisverðar ljóðabækur sem vert væri að glugga í.  Ég vil þar benda á nýja ljóðabók Berglindar Gunnarsdóttur og ljóðaþýðingar Jóns Kalmans. 

Já, lesandi góður, það er margt að lifa fyrir, jafnvel þótt manni verði stundum þungt fyrir brjósti þegar maður upplifir hroða valdamanna í hvunndeginu. Ég hef hvorki stílgáfu né tíma til að lýsa þessum bókum og tíma.  En vonandi fæ ég þig til að leggja sjálfur í að glugga í þeim og meðtaka.  Góðar stundir.

 

Svokallaður umhverfisráðherra kastar hanskanum

Já, þá er það byrjað, umhverfisstríðið, sem ég hafði búist við að kæmi.  Eftir yfirlýsingar svokallaðs umhverfisráðherra að rífa upp Rammaáætlunina sem samþykkt var í fyrra. Umhverfissóði í umhverfisráðuneyti.  

Einhver álitsgjafi sem ég sá um daginn sagði að það væri enginn munur á fyrri ríkisstjórn og þeirri nýju, svo bætti Styrmir um betur 

í morgun í RÚV 1, núverandi stjórnarandstaðan hafði ekkert gert .  Og enginn mótmælti honum.  Það eru stórir málaflokkar sem eru komnir í eldlínuna, umhverfislöggjöfin nú. Áður stórbreytingar á Fjárlögum þar sem minnihlutinn bjargaði ríkisstjórninni að verða sér til skammar. Sama var með hugmyndir sjávarútvegsráðherra (já, sá hinni sami!!!) um gjafakvóta til makrílútgerðarmanna.  

En nú harðnar baráttan, Náttúruverndarsamtök Íslands láta heyra í sér:   

„Umhverfisráðherra hefur með ákvörðun sinni um breytingu á friðlýsingarskilmálum þeim sem Umhverfisstofnun vann fyrir stækkun friðlandsins í Þjórsárverum - í samræmi við gildandi náttúruverndaráætlun og í samræmi við rammaáætlun - enn á ný opnað fyrir að víðerni svæðisins vestan Þjórsár verði spillt, að hinir stórkostlegu fossar, Kjálkaversfoss, Dynkur og Gljúfurleitarfoss neðar í Þjórsá, verði eyðilagðir.“

Þetta segir í tilkynningu frá Náttúruverndarsamtökum Íslands. Samtökin segja ráðherra gera rammaáætlun að engu.

„Jafnframt er það svæði sem ráðherra undanskilur frá friðlýsingu líkt og fleygur rekinn inn í hjarta Þjórsárverasvæðisins sem Landsvirkjun og stjórnvöld munu í framtíðinni nýta sér til að stækka fyrirhuguð stíflumannvirki til samræmi við fyrri áform fyrirtækisins. Ráðherra hefur rammaáætlun að engu og gefur auga leið að ef sitjandi umhverfis- og auðlindaráðherra kemst upp með geðþóttaákvarðanir þvert á gildandi lög og samþykktir Alþingis mun Landsvirkjun - hér eftir sem hingað til - engar sættir virða.“

Hann er skrýtinn þessi fyrrum græni flokkur sem er búinn að færa sig lengst á hægri vænginn.  Ætli Jónas og Steingrímur snúi sér ekki í gröfinni????

Hanskanum hefur verið kastað.

Sinead O´Connor og Nýárskveðja ......

Sinead O´Connor á RÚV á gamlársdagsmorgni, það hefð nú verið flottara að sjá hana taka Prinsinn en það er Grant sem er tengdasonur Íslands svo hann fær að ráða. 

En mikið var gaman að sjá hana með dóttur sinni og tattúunum. Sinead hefur tekið marga skrítna lífsspretti, trúar ástar og hugmynda, hún er engum lík. 

 Á mínu heimili sameinuðust allir í aðdáun okkar á henni og Prince líka. Ætli þetta hafi ekki verið um 1990.  Hér fyrir neðan eru þrjú lög: Nothing Compares to You, lag Johns Grant Queen of Denmark og Silent night. 

Svo óska ég öllum gleðilegs nýárs.  Megið þið lifa í sátt við ykkur sjálf og aðra.  Ég hugsa að Sinead geti tekið undir þetta. Góðar stundir. 

Össur fær Framsóknarveiruna

og þá er ekki langt í genið.  Ég hef heyrt að fólk af Fremri-Hálsaætt sé ekki mjög veikt fyrir því.  Veit ekki hvað hefur komið fyrir þennan indæla dreng.  Það er eins og Framsóknarveiran herji

á hann með öllum sínum afleiðingum og krankleikum.  Hann er kominn í virkjanaliðið, hann elskar Sigmund Davíð, sver af sér að hann hafi verið í seinustu ríkisstjórn, ef hann var þar þá hlustaði bara hann á aðra með opinn munn.  Það er auðséð að það er engin Jóhanna til að halda í ólina á honum lengur Það væri fyndið að sjá Árna Pál draga hann á eftir sér!  Meira að segja næturbloggin gleðja mann ekki lengur enda ansi fá!!!. 

Það var nú munur á eitursmakkandi bloggum frá því í sumar eins og Prinsessan á bauninni þar sem ummælin um bakhluta Framsóknarflokksins fengu kílóin á manni til að dilla sér sjúklega. 

Skammur ferill nýrrar ríkisstjórnar hefur leitt í ljós þá gagnmerku staðreynd að í pólitísku tilliti virðist bakhluti nýs forsætisráðherra vera viðkvæmasta líffæri hans – og þar sem miðstöð tilfinningalífsins er staðsett. Einsog prinsessan á bauninni má hann ekki tylla sér niður þar sem arða er undir án þess að rjúka upp með kveinum yfir illri meðferð – og er þá gulur, blár og marinn.Sigmundur Davíð er líklega fyrsti forsætisráðherrann í 69 ára sögu lýðveldisins sem ekki má anda á án þess að hann hlaupi sífrandi í fjölmiðla með grátstafinn í kverkunum.

eða þetta 

Mér hló hugur í brjósti þegar Sigmundur var búinn að flytja kveinstafi sína af heimasíðu og feisbók yfir í Morgunblaðið, málgagn stórútgerðarinnar. Þar hæfði skel kjafti. Gagnkvæmar ástir enda vel staðfestar með tíu milljarða gjafabréfi ríkisstjórnar hans til stórútgerðarinnar sem henni þótti brýnna að ganga fyrr frá en uppfylla loforðin um skuldaniðurfærslur og líkn við þrautir leigjenda.

Hvað er að gerast á Vesturgötunni, Össur ????? Við heyrum

væmnar og ræfilslegar ellismellayfirlýsingar með yfirbragði Guðna Ágústssonar, Davíðs bankamilljarðalánanauts og Ólafs Ragnars Norðurpólsforseta.  Satt að segja er ég  bara miður mín, líf mitt er táradalur. Ég vil minn Össur til baka.   Og enga Framsóknarfjósslykt.  

Maður ársins: Hverjum ber heiðurinn??

Maður ársins.  Þetta hljómar alltaf eitthvað svo vafasamt.  Hvernig er hægt að kjósa slíkt eða velja slíkt. Samanborið þegar Obama fékk friðarverðlaun Nóbels eða Churchill fék bókmenntaverðlaun nóbels. 

Nú segir merkir menn að maður ársins hjá okkur sé formaður eins stjórnmálaflokks landsins.  Um leið eigum við að gleyma öllu sem þessi maður hefur gert seinustu árin.  Hvernig á að meta??? 

Hann stóð við loforð, ætli það þyki merkilegt af stjórnmálamanni, þótt það hafi ekki verið í samræmi við það sem hann hann hafði lofað. Hann fékk samstjórnarflokk sinn til að lúffa með smámál sem stjórnarandstaða hafði haldið fram. Hann var með fallegasta skópar ársins.  Þetta eru plússarnir.  

En við eigum að gleyma öllu öðru, frammistöðu hans fjögur seinustu árin stanslaus illyrða og glamuryrðaflaumur, kvart og kvein við gagnrýni, skipulagsleysi í ráðuneyti hans, vafasamt samstarf við forsetann sem er utan við ramma stjórnarskrár, draumaheimur ráðherrans utan veruleikans, eins og Walter Mitty. Hefur fært framsóknarflokkinn langt yfir á hægri vænginn.  Leyfir útlendingahatri og menningarfjandskap að vaða upp í flokk sínum. Nokkrir mínusar. 

Ég held að við eigum að hvíla stjórnmálamenn á þessu sviði.  Þótt Jón Gnarr sé sá eini sem kæmi til greina.  Maður sem þorði að fara nýjar leiðir.  Hugsar óhefðbundið.  Hefur ekkert tengst Hruninu sem ekki er hægt að segja um þann fyrrnefnda.  

En það er fjöldi fólks utan þessa geira sem á skilið að verða menn ársins.  Anita Hinriksdóttir , sem sveiflaði sér inn í þjóðarsálina, eins og forsetinn myndi segja.  Benedikt Erlingsson sem dansar um menningarsviðið eins og enginn annar, hneggjar og fær sér sopa úr pytlunni.  Starfsfólkið  á RÚV sem var sparkað, varð fyrir barðinu á menningarleysi Ríkisstjórnarinnar og þrælslund Páls Magnússonar.Sjúklingarnir á Ríkisspítalanum sem hafa ekki komist í aðgerð á árinu. Atvinnuleysingjarnir sem þurftu að bíða eftir desemberuppbótinni. Fréttamennirnir í Kastljósinu sem hleyptu af stað umræðunni um Kynlífsmisnotkunina sem var þagnarmál hjá okkur.  

Já, lesendur góðir, það væri gaman ef landinn gæti sýnt það sem hann hefur oft gert að velja sannkallaður alþýðuhetjur sem menn ársins.  Það væri gott í skammdeginu.