Jón Steinar gefur út bók og aðrar furðusögur

Ég hlustaði á skemmtilegt viðtal á föstudagsmorgun við Helgu Völu Helgadóttur, lögfræðing og báráttukonu.  Það var ansi lífgandi, viðtölin hjá Sigurlaugu Jónasdóttur er misgóð, svo virðist hún svo oft ræða við fólk sem ég hef lítinn áhuga á að heyra, stundum eitthvað sem tilheyrir einhverjum nýaldarhugmyndum, ekki beint mitt svið.  Oft eitthvað sem ég átta mig varla á hvers vegna sumir eru komnir í viðtal í RUV1.

En þetta spjall við Helgu Völu, vakti mann upp á föstudagsmorgni.  Hún virðist koma til dyranna eins og hún er klædd.  Talaði óvægilega um agaleysi okkar Íslendinga.  Þótti skrítið, þegar hún byrjaði lögfræðinám á fertugsaldri, hve samnemendur voru oft tillitslausir, mættu seint í tíma.  Sama virðist vera að gerast í starfi hennar sem lögfræðingur.  Margir mæta seint, gleyma jafnvel að girða upp um sig.  Það er viða agaleysið.

Svo má ekki gleyma að Helga Vala hefur vakið athygli fyrir starf sitt fyrir lítilmagnann, flóttamenn sem koma hingað og fá óblíðar móttökur af stirðu og þvermóðskulegu kerfi sem lítur oft á sig hafa þann eina tilgang að koma í veg fyrir að fólk fái landvistarleyfi hjá okkur.   Það eru ekki margir lögfræðingar sem vilja vera þekktir sem talsmenn þessa hóps.  Því kunnum vi mörg að meta það starf.  Sem betur fer. 

Annar lögfræðingur kom sér fyrir í Kastljósinu í seinustu viku:  Jón Steinar Gunnlaugsson, nýútkomin bók þar sem hann á að vera með óvæga gagnrýni á Hæstarétt fyrrum vinnustað sinn í 10 ár. Ég get ekki sagt það að lögfræðiferill Jóns valdi mér svo sem einhverri hrifningu.  Hann var fylginn sér sem verjandi fólks fyrir dómi, vann þar marga sigra.  Ekki hef ég neina vitneskju um hvaða fólk leitaði til hans.  En seinni árin hefur hann haldið uppi skoðunum og hugmyndum sem eru fjarri mínum hugmyndaheimi.  Ég gef ekki mikið fyrir mann sem skrifar nafnlaust bréf til að rægja og gagnrýna samstarfsfólk sitt í Hæstarétti, þeirri stofnun sem maður gerir kröfu til að sé vammlaus að öllu leyti.   Starfsvettvanguf þar sem siðfesta og virðing á að vera allsráðandi.

Nú er það svo að óprúttnir stjórnmálamenn hafa viljað hafa tök inn í Hæstarétt þar sem tekið er á ýmsum grundvallarmálum samfélags okkar í dómum hans.  Samanber val á Dómurum um hríð.  Þar sem vinavæðing og ætterni skipti máli. 

Ég verð að viðurkenna það ég hugsa alltaf um Jón Steinar í þeim anda. Þótt það blandist saman við að hafa kynnst honum í fótbolta í fram á unga aldri þar sem hann er oft á tíðum afskaplega viðfelldinn maður. En hann virðist ekki geta gert greinarmun á vináttu sinni við einstaklinga og starfssviði sínu sem Hæstaréttardómari.   Ef maður stendur frammi fyrir slíku, þetta gildir um fjölmörg störf þá á maður að vikja til hliðar ef starf   manns snertir  kunningja. Þarna virðist baráttuandi, keppnisskap hans leiða hann á ranga braut.  Þegar þetta blandast saman við hæfilegan skammt af íhaldssemi þá er útkoman ekki góð. 

En lesandi góður,  í mörgum störfum er það þannig að grundvallarhugmyndir manns um mannlífið leiði mann til að velja sér starfsvettvang  þar sem maður tekur afstöðu.  Þá speglast hvort manngildi eða þröng eiginhagsmunahyggja og sérhagmunir ráða ferðinni.  Það speglast í því sem maður skrifar og talar um.

Þess vegna held ég að bók Jóns Steinars verði ekki eina af jólabókum mínum í ár.

Kastljósið: Ólafur Friðriksson kemur fram í sviðsljósið

Merkileg var vegferð Kastljóssins yfir þróun MS og sölu mjólkurafurða á seinustu áratugum.  Eiginlega svo yfirgengileg að margir þurfa að hugsa sinn gang og endurskoða hugmyndir sínar um ýmislegt sem varðar framleiðslu og dreifingu matvara. 

Rúsínan í pylsuendanum var svo Konungurinn í kerfinu, Ólafur Friðriksson, með Framsóknarputtana sína alls staðar.  Ég sé í netheimi að óhug hefur sett að mörgum.  Við vissum af alræði Kaupfélags Skagfirðinga undir valdi Þórólfs kaupfélagsstjóra sem lét margar krónur detta í ehf. félögin sín.  En þessi óheflaða spilling eins og kom fram í gærkvöldi þar sem hægt er að breyta um afstöðu á mínútunni, þar sem engar reglur eða lög eru svo heilög að ekki megi snúa út úr þeim til að beygja andstæðinginn í duftið, alltaf að því er virðist, smáframleiðendur með draum um frelsi sem urðu að martröð þegar krumla MS náði þeim.  

Ég er eflaust eins og flestir Íslendingar hliðhollur blönduðu hagkerfi þar sem bæði er frjáls samkeppni og annar rekstur þegar á við vegna smæðar markaðarins hjá okkur.  En það er sorglegt að eftirlitsstofnunum okkur skuli aldrei takast að koma í veg fyrir glæpsamlega stýringu á þessum kerfum.  Þar er auðvitað efst í huga Hrunhagfræðin öll, og þessi vinnubrögð hjá hinum ýmsu atvinnuvegum okkar.  

Það er því skrítið að nú eigi að skera niður fjárveitingar til eftirlitsaðila dæmi Sérstaks, sarga tennurnar úr þeim sem eiga að koma í veg fyrir glæpi og glundroða.

Óhugur: Ebóla og Vanhæfni ráðamanna

Það er margt ógnvænlegt í loftinu um þessar mundir. Eins og svo oft áður stingum við hausunum í sandinn, raðir af höfðum ofaní sandinum.  Ég er ekki að tala um eldgos og hamfarir þó þær séu líka inn í myndinni.  Ytri ógnir tala ég um.

 

Hvaða hagsmunir ráða því hvenær stórveldi grípa til vopna eða skipta sér af umhveiminum? Bandaríkin, Rússland og Kína. 

   

Það er svo margt sem kraumar undir.  Svo margt sem við fáum ekki svör við.  Svo margir vanhæfir stjórnmálamenn, valdamenn og auðjöfrar. Fréttirnar ansi oft vafasamar sem við fáum af atburðum heimsins. 

Svo margt sem við spyrjum ekki um, við erum svo oft hlýðin. Ebólan færist nær okkur og nær. 

Hvað ætli sé búið að eyða meiru í hernaðarútbúnaðar en Ebóluhjálpargögn seinasta mánuðinn.  Hvað ætli ráði meiru um að gripið var til loftárása, olíusvæði Mið-Austurlanda eða velferð fólksins á þessu svæði? 

Allt þetta ráðaleysi speglast svo vel hjá okkur Íslendingum í minni skala.

Við kjósum vitavonlausa menn til valda, við látum lýðskrumara vaða yfir okkur.  Daglega spyr maður sjálfan sig:  Hvaðan kemur þetta fólk?  Sem kann engin vinnubrögð, gerir axarsköft á hverjum degi, heldur að það sé komið í stjórnmál til að sópa að sér gulli. Hefur ekki lágmarks þekkingu á listum og menningu.   Sem betur fer höfum við ekki her maður veit ekki hvað hefði þá gerst. 

Já lesandi góður það er óhugur í mér, í morgun hlustaði ég á fréttirnar um að líklega færi drepsóttin að komast til Evrópu.  Mér varð hugsað til orða sóttvarnalæknisins um daginn að við myndum svo vel ráða við þetta.  Er það nú alveg víst? 

Góðar fréttir: Svíþjóð viðurkennir Palestínu

Ánægjuleg tíðindi,http://www.mbl.is/frettir/erlent/2014/10/03/svithjod_vidurkenni_palestinu

Það er kominn tími til að þrýsta à Ísraelssríki af alvöru að gera eitthvað í þessum eilífðarmálum. Með nýjan og öflugan utanríkisráðherra er trúlegat að Svíar leggi Meira til màlanna. Við getum ekki endalaust upplifað slátranir á fólki.

Ef á að gera ástandið fyrir botni Miðjarðarhafs betra þá er þetta góð byrjun.

Kissin Askenasí SÍ: Tónlistarlostinn blívur!

Það er ekki oft sem maður upplifir tónleika eins og í gærkvöldi í Hörpu:  Kissin, Askenasí og Sinfoníuhljómsveit Íslands.  Rachmaninoff nr. 2 Brahms nr 3.  

Maður hafði heyrt sögur af þessum píanórisa.  En sjón er sögu ríkari.   Um leið og hann kom inn í salinn þá átti hann sviðið.  Valda hans yfir spilamennsku og áhorfendum var algjört. Allt var í hágír. Hljómsveitin undir stjón Íslandsvinarins lék feiknavel.  Leikur hennar í Sinfoníu Brahms var magnaður, sérstaklega í síðasta kaflanum.   Troðfullt húsið fann tónlistarlostann streyma  um sig. 

Það var stórkostlegt að sjá af fyrsta bekk á fyrstu svölum, þegar allur salurinn stóð á fætur sem einn maður í lok konsertsins.  Og Kissin kunni vel að meta það spilaði tvö aukalög, Rachmaninoff og Brahsm.  Hann hélt sig á sömu slóðum.   Og  hið einfalda Brahms verk fékk tárin til að dansa niður kinnar á mörgum. 

Sum kvöld eru fullkomin, ekki mörg, en þetta var eitt af þeim. Eins og Gullfoss og Geysir í eina máltíð!!! Þetta var nú frekar ósmekkleg líking!!!!!! 

Bókahaust: Góð Kilja og spennandi bókavetur

Bókmenntahaustið byrjar með látum.  Kiljan komin í fullan gang. Ansi fínn þáttur í gærkvöldi.  Margar góðar bækur koma út í haust.

Dæmdar voru 2 afburðabækur, Þegar dúfurnar hurfu eftir Sofi Oksanen og Náðarstund eftir

Hannah Kent.

Og fjallað um spennandi nýútkomna ævisögu Gríms Thomsen eftir Kristján Jóhann Jónsson sem ég hlakka til að lesa.  En skrítið er að heyra þá félaga Kristján Jóhann og Egil tala um það eins og það sé ný frétt að Grímur hafi samið rit um Byron.  Jónas frá Hriflu fjallaði um þetta í biblíu okkar Kristjáns kynslóðar Íslandssögunni, en Egill var þá varla kominn úr vöggu (bls. 103-104). 

Það var gaman að heyra viðtalið við Sally Magnusson þar sem hún ræddi bók sína um móður hennar. En hún var með Dementiu, Ellihrörnunarsjúkdóm, og Sally skrifar um móður sína af mikilli hlýju og skilningi. Egill komst ansi vel frá þessu samtali, þar sem hann var persónulegur og hlýr.  Við sem höfum átt foreldri með þessa sjúkdóma, lestum þessa bók í haust.   

Þetta verður góður bókavetur, með eða án goss.   En skrítið var að sjá fólk komið á fullt að ræða nýja bók Arnaldar meira en mánuði áður en hún kemur út, á Facebook.  

Mr. Turner: Meistaraverk

Já, mögnuð mynd á kvikmyndahátíð og örugglega ekki sú eina.  Meistaraverk Mikes Leigh var vel tekið í gærkvöldi (þriðjudag) af fullum sal kvikmyndaáhugamanna í Sal 1 í Háskólabíó.  

Þvílík fegurð í myndatöku og sviðslist, þar sem myndlist Turners þessa meistara landslagsins

skilaði sér fáránlega vel, og leikararnir með Timothy Spall í fararbroddi sem meistarinn Herra Turner voru ótrúlegir.  Ég hef sjaldan séð persónumótun eins og hjá Spall í þetta skiptið.  Enda fékk hann leikaraverðlaunin í Cannes í vor. Þetta sagði Spall um möguleika sina á verðlaunum í Cannes: [on the possibility of an award at Cannes for 'Mr. Turner'] If it comes up, I'll have a go. Someone's got to win one. Actors always say, 'Oh, competition shouldn't be part of art'. Bollocks. It's a part of everything. Ég bít af mer vinstri handlegginn ef hann fær ekki Óskarinn.  Ég meina það!!!! 

Myndin er fyndin, dramatísk, við upplifum seinni ár Turners þegar hann er farinn að sækja út á ótroðnar slóðir í list sinni. Persónan er ótrúleg í höndum Turners, göngulag, hreyfingar, andlitssvipur,barkahljóð sem eru engu lík sem hann jafnvel var farinn að nota á kránni:   I grunted in a Georgian way, 'Are you a provider of wine?' I had to go and lean against a wall and take a deep breath to go back and ask, 'Can I have a glass of Pinot Grigio?'This is the only time in my life when the character bled into me.  
Í kringum Turner eru svo ótal aukaleikarar oft svo skemmtilegir eins og samlistamenn hans að maður hlær ennþá innra.  

Þeir sem þekkja ekki stíl Leighs og vinnu hans með leikurunum geta vart ímyndað sér þvílík vinna liggur þar að baki.  En drífið ykkur að sjá hana.  Hún hlýtur að verða sýnd áfram.  Ef maður fer einu sinni í bíó á ári þá er þetta myndin.  

Ég sé á skránni að það eru ótrúlega góðar myndir á þessari hátíð.  Er ekki kominn tími til að Reykjavíkurborg fari að taka aftur þátt í hátíðinni.  Er ekki ágætt að losa sig við einhverja geðvonsku?  Eða valdagræðgi?