Sumarið senn á enda, víða merki um haust, haustkvíða. Við prufuðum að taka upp fyrstu kartöflugrösin, alltaf verður maður jafnhissa að það skuli koma upp nokkrar fallegar kartöflur. Eftir bara 2 mánuði. En samt læðist að manni kvíði, Haustkvíði. Stjórnmálalífið fer í gang, kannski fylgist ég of vel með því. Fyrstu yfirlýsingar ráðamanna
sem virðast aldrei læra neitt þrátt fyrir margra ára setu á Alþingi. Vigdís Hauksdóttir skakkmynnist um Öryrkja. Allt er rekið ofan í hana. En hún á örugglega ekki eftir að hætta að bulla. Eflaust blótar hún þessu viðrini sem ég er. Notar einhvern málshátt svo snilldarlega sem hún ein getur: Sjaldan launar kálfur ofbeldi. Sigmundur Davíð ætlar að taka yfir skipulagsmál í Reykjavík. Hann hefur sagt ýmislegt viturlegt á því sviði, meira en á flestum öðrum. En þarna er hann á sama róli og flokksfélagi hans seinasta vetur. Hans er valdið. Bjarni Benediktsson ætlar að umbylta stofnanaveldi ríkisins. Það setur að mér hroll. Þetta hefur gerst áður. Sjálfstæðisflokkurinn vill ráða rétta menn á rétta staði. Framsókn er alltaf reiðubúin að vera með í skiptingunni. Og Píratar sem hafa meira fylgi en xD og xB til samans í skoðanakönnunum það getur enginn treyst þeim, nema þjóðin: „Er einhver kjölfesta í þeim [Pírötum]? Mér finnst Píratar að stærstum hluta óskrifað blað.“Já, það hlýtur að vera erfitt að hafa kjölfestu í sjóræningjaskipi og ætlast svo til að allir séu læsir og skrifandi um borð! Hvað ætli Illugi segi um það eða Rósa Eggerts? Núverandi stjórn er um margt stórmerkileg, hverjum nema þeim getur dottið í hug að þeir tekjulægstu, ellilífeyrisþega og öryrkjar þurfi ekki að tekjuhækkun að halda fyrr en um næstu áramót? Í 8 mánuði fá þeir ekki sömu hækkun og launþegar. Því þeir hafa engan samningsrétt. Það eru ekki til peningar fyrr en um áramótin sagði Fjármálaráðherrann. Svo gáfulegt sem það er. Já lesendur góðir, þessi vetur verður mörgum erfiður. Ekki þeim sem flatmaga á Flórída, ekki þeim sem læðast úr landi öðru hverju til að hvíla sig. Heldur þeim sem fara í hundraðasta skipti í gegnum bókhaldið til að athuga hvort ekki sé einhvers staðar króna sem ekki hafi verið notuð um seinustu mánaðarmót.
Íslensk spilling er alltaf grátbrosleg og fyrirsjáanleg, eins og dæmin sanna. Nú er eitt gott sýnishorn fyrir augunum á okkur. Sveitarstjóri vinnur í mörg ár að stóriðjuverkefni þar sem þó nokkur fyrirtæki koma til sögunnar. Síðar er það kísilmálmfyrirtæki sem vinnur, sveitastjórinn er glaður, frekar óþrifalegur iðnaður, hann berst fyrir stað sem sérfræðingar vara eindregið við vegna jarðskjálftahættu, skuldbindur sveitarfélagði fyrir stórframkvæmdum í undirbúning verksmiðjunnar. Og ræður sig loks hjá viðkomandi þýsku fyrirtæki. Hipp hipp húrra, þarna er auðvitað ekkert samband á milli eins eða neins. Bergur Elías er prýðisdrengur, það verður fróðlegt að fylgjast með framhaldinu, vinnuaflið í verksmiðjuna verður varla af þessu svæði. (5. Rekstur og viðhald verksmiðjunnar
Fólk með reynslu úr málmiðnaði verður ráðið til vinnu í kísilverinu og þjálfað sérstaklega fyrir
þessa sérhæfðu framleiðslu. Þegar kísilverið er komið í fullan gang er áætlað að 127 manns starfi í
verinu. Stjórnendur kísilversins verða valdir úr hópi alþjóðlegra sérfræðinga með mikla þekkingu á
kísilmálmframleiðslu.) Hvaða fyrirtæki byggja og koma upp verksmiðjunni? Ætli þau verði af svæðinu, ætli þau komi með vinnuafl með sér?
Um þetta var rætt í Draumalandinu, mynd Andra Snæs í viðtali við John Perkins:
„Ein besta aðferðin er að finna opinberan starfsmann, bæjarstjóra eða eitthvað svoleiðis, sem hjálpar þér. Þú lætur hann vita að þegar hans tíð í embættinu ljúki munir þú ráða hann og greiða honum mjög há laun með miklum fríðindum,“ segir Perkins. In 2013, the Icelandic parliament passed several laws allowing the industrial development of the Bakki site where the plant is to be located. One of these laws was specifically drafted to support our silicon metal project, with provision of both financial assistance for the initial investment and long-term tax concessions. The total investment outlay of approximately US$ 300 million (around EUR 265 million) is largely being covered by a loan from KfW IPEX Bank based in Frankfurt am Main. Approximately a further quarter is being provided by Icelandic pension funds and the Icelandic bank Islandsbanki. Minnisblað frá atvinnuvegaráðuneyti. Skýrsla um umhverfisáhrif eru mikil að vöxtum. Viðaukar fylgja.
Það er leikur að læra, nú er það lesturinn, hvernig lærum við að lesa, er það einhverjum að kenna ef maður lærir ekki að lesa? Ég var ekkert fljótur að læra að lesa. Ég var hjá henni Ásu í Heiðagerðinu og lærði lítið 6 ára og ég var ekki fluglæs fyrr en 8 ára. Ég veit ekki hvaða aðferð var notuð í þá daga, og þó ég veit það. Ég veit líka að það er hægt að læra að lesa með mörgum aðferðum, en það er eflaust gott að hafa kerfi til að kenna þeim sem eiga að hafa það að lífsstarfi að kenna öðrum lestur. Sem er ekki lítið og ómerkilegt hlutverk. Hægt væri að fá sterkari hóp í kennaranám með því að borga hærri laun virða það starf meira. Eftir að hafa starfað við kennslu í 30 ár þá er það merkilega að upplifa hversu fjölbreytni kennslunnar var mikil, það er ekki hægt að gefa neina eina rétta aðferð. Ég fékk aftur á móti með tímanum mér það hlutverk að kenna unglingum móðurmálið. Reyndi að fá þá til að lesa meira, skrifa meira, virða okkar mál meira. Oft gekk það vel. Mér þótti það oft skemmtilegt. Þeim þótti oft skemmtilegt í tímum hjá mér. Ekki alltaf. Málfræðin var strembin, Íslendingasögurnar þurftu ákveðna kúnst manns að koma þeim á áfangastað hjá nemandanum. Það var ansi skemmtilegt að sjá viðbrögð nemandans við því sem honum leiddist. Einu sinni sá ég einn vin minn í sveitaskólanum sem ég kenndi við vera að krota eitthvað í stílabókina, hann átti að vera að leysa málfræðiverkefni. Ég læddist að honum og hvíslaði hvað hann væri að gera. Jú, þá var hann að skrifa niður öll fyrirtæki landbúnaðarvéla sem hann mundi, það var skemmtilegra en málfræðin! Ef lesturinn á að ganga vel, ef áhugi á lestri á að vera mikill, þá þarf fjölbreytni, gaman og gleði. Það þarf líka starfsanda kennaranna í skólanum sem byggist á þátttöku allra í
kennslustarfinu. Nú er ætlast til allt of mikillar undirgefni kennara gagnvart yfirvaldi. Kennsla verður aldrei vélrænt tilberasmjör þar sem yfirmenn telja taktinn og undirmenn dansa með. Við þurfum skapandi starf með fjölbreytni og lífi. Þá læra margir vel að lesa, við þurfum líka að finna leiðir að nota hina nýju tækni sem er alls staðar í kringum okkur. Skólinn má aldrei staðna.
Nú eru allir reiðir, Gunnar Bragi átti að vita allt, og gera meira. Við áttum að vera stikkfrí, við erum svo litlir, litlir eiga að fá frí, enginn tekur mark á þeim. Og allir eru öskuillir, sumir vilja senda Forsetann strax af stað. Aðrir hóta af flýja land.
Líklega fengi maður ekki að sækja um það að vera pólitískur flóttamaður frá Íslandi. Við höfum það of gott, þótt við gætum búið við erfiðleika um sinn. Kunnur maður sagði eitt sinn þetta: „Það að láta sig dreyma um að við íslendingar
getum alltaf verið stikk-frí í heiminum, það er alger
ímyndun. Þetta þýðir það aðeins að maður
afsalar sér réttinum til að taka afstöðu. Það er
enginn hlutlaus nema hóran. Og eins og ástand
heimsmálanna er í dag væri algert glapræði að
fara að segja sig úr NATO."
Margir eru sammála honum um þetta, en ekki ég, Eflaust er erfitt að vera hlutlaus, ég hef aldrei verið hlutlaus. Og ég veit ekki hvað það hefur að gera með hóruna. Þetta er skrítin líking. Ég held að hóran sé sjaldan hlutlaus. Hún/HANN sér þessi afstyrmi fyrir framan sig sem vilja kaupa blíðu. Þeir geta barið hana/hann ef þeim sýnist, þeir geta dælt í hana/hann peningum ef þeir vilja. Margar eru myrtar, þær eru í þessu sambandi oftast í lokuðu herbergi. Þiggja pening sem oftast hórumangari hirðir mest af. Það hefur lítið að gera með hlutleysi. Það skiptir svo sem ekki máli hvernig við tókum þessa afstöðu með ESB/NATO, hvað á að gera þegar hinn stóri ætlar að níðast á þeim minni? Eigum við að horfa á, er ekki eðlilegt að safnast saman og segja nei? Það var gert í þetta skiptið, það verður margt erfiðara, nú bitnar það á okkur. Það sýnir okkur ef til vill að viðskipti snúast um meira en vörur og fjármagn, þau snúast meira um að drottna. Lærdómurinn er að við þessir litlu eigum að halda saman, reyna að styrkja hvert annað, eðli hinna stóru er að gleypa.
Amnesty er í fréttunum núna, samtökin ætla að hasla sér inn á nýtt svið. Sem er erfitt og umdeilt. Hér fyrir neðan eru nokkrir hlekkir þar sem fjallað er um ýmsar hliðar þessa máls. Ég er einn af þeim mörgu sem hefur reynt að leggja mitt litla fram með að skora á hina mörgu slæmu valdamenn þessa heims sem vilja leysa vandamál með því að hneppa í fangelsi, pynta
eða drepa andstæðinga. Mér finnst að slíkt eigi að vera aðalstarf Amnesty. Að berjast fyrir mannréttindum. Nú segjast forystumenn Amnestys vera búnir að liggja yfir aðstöðu/aðstöðuleysi vændisfólks og vilja leggja sitt af mörkum til að bæta starfsgrunn þess. Ég held að það verði aldrei gert til hlítar. Vændi verður aldri aðgreint frá glæpum. Hvaða leið sem verður farin afglæpavæðing, sænsk og svo eða einhver önnur. Það sem gerir þetta svið erfiðara fyrir okkur er að núverandi formaður Amnesty á Íslandi er ansi nátengdur nýfrjálshyggjunni með þátttöku sinni á vefsíðunni Vefþjóðviljinn og samtökunum Andríki. Það sem er svo merkilegt með þessa vefsíðu er að þar gefa þeir sem skrifa aldrei upp nafn sitt. Og miðað við allt sem skrifað er þar er Vændi hið besta mál ef það er gert í nafni frelsis og eigin vilja. Hvernig sem menn geta skilgreint það. Margt sem skrifað er þar gæti verið skrifað af Hannesi Hólmsteini en skrif hans hafa komið upp í sambandi við þetta mál, kannski eru þetta lærisveinar hans? Ég man eina grein um reykingar sem þarna var birt fyrir langa löngu, þar átti sá sem vildi reka veitingahús eða barstað að ráða því sjálfur hvernig hann hefði þann stað, hann átti hann, til dæmis með því að leyfa reykingar, ef einhver hefði eitthvað við það að athuga gæti hann farið eitthvað annað! Svona er frelsið einfalt. Líklega kennir þessi umræða okkur núna að við félagarnir í Amnesty eigum að mæta á fundi í þessu félagi vera virkir þátttakendur og vanda valið á stjórnarmeðlimum. Leiðin er ekki að fara í fýlu og skrá sig út. Hörður Helgason er eflaust duglegur og traustur stjórnarmaður en ég efast um skoðanir hans á mannréttindum. Þær eru of mikið litaðar auðhyggju. Þannig er nú bara það. http://www.amnesty.is/um-okkur/timalina-amnesty-international/
Amnesty International nær nýjum áfanga þegar tala félagar og stuðningsmanna samtakanna nær þremur milljónum, í rúmlega 150 löndum og landssvæðum um allan heim.
Policy on state obligations to respect, protect, and fulfil the human rights of sex workers (International Board)
The International Council
REQUESTS the International Board to adopt a policy that seeks
attainment of the highest possible protection of the human rights of sex
workers, through measures that include the decriminalisation of sex
work, taking into account:
The starting point of preventing and redressing human rights
violations against sex workers, and in particular the need for states to
not only review and repeal laws that make sex workers vulnerable to
human rights violations, but also refrain from enacting such laws.
Amnesty International’s overarching commitment to advancing gender equality and women’s rights.
The obligation of states to protect every individual in their
jurisdiction from discriminatory policies, laws and practices, given
that the status and experience of being discriminated against are often
key factors in what leads people to engage in sex work, as well as in
increasing vulnerability to human rights violations while engaged in sex
work and in limiting options for voluntarily ceasing involvement in sex
work.
The harm reduction principle.
States have the obligation to prevent and combat trafficking for the
purposes of sexual exploitation and to protect the human rights of
victims of trafficking.
States have an obligation to ensure that sex workers are protected
from exploitation and can use criminal law to address acts of
exploitation.
Any act related to the sexual exploitation of a child must be
criminalized. Recognizing that a child involved in a commercial sex act
is a victim of sexual exploitation, entitled to support, reparations,
and remedies, in line with international human rights law, and that
states must take all appropriate measures to prevent sexual exploitation
and abuse of children.
Evidence that sex workers often engage in sex work due to
marginalisation and limited choices, and that therefore Amnesty
International will urge states to take appropriate measures to realize
the economic, social and cultural rights of all people so that no person
enters sex work against their will or is compelled to rely on it as
their only means of survival, and to ensure that people are able to stop
sex work if and when they choose.
Ensuring that the policy seeks to maximize protection of the full
range of human rights – in addition to gender equality, women’s rights,
and non-discrimination - related to sex work, in particular security of
the person, the rights of children, access to justice, the right to
health, the rights of Indigenous peoples and the right to a livelihood.
Recognizing and respecting the agency of sex workers to articulate
their own experiences and define the most appropriate solutions to
ensure their own welfare and safety, while also complying with broader,
relevant international human rights principles regarding participation
in decision-making, such as the principle of Free, Prior, and Informed
Consent with respect to Indigenous peoples.
The evidence from Amnesty International’s and external research on
the lived experiences of sex workers, and on the human rights impact of
various criminal law and regulatory approaches to sex work.
The policy will be fully consistent with Amnesty International’s
positions with respect to consent to sexual activity, including in
contexts that involve abuse of power or positions of authority.
Amnesty international does not take a position on whether sex work
should be formally recognized as work for the purposes of regulation.
States can impose legitimate restrictions on the sale of sexual
services, provided that such restrictions comply with international
human rights law, in particular in that they must be for a legitimate
purpose, provided by law, necessary for and proportionate to the
legitimate aim sought to be achieved, and not discriminatory.
The policy will be capable of flexible and responsive application
across and within different jurisdictions, recognizing that Amnesty
entities may undertake work on different aspects of this policy and can
take an incremental approach to this work (in accordance with and within
the limits of this policy) based on assessments of specific legal and
policy contexts.
The International Board will ensure that, following the release of
the final research report, Sections and structures have an opportunity
to review and give feedback on the final draft policy before it is
adopted.
Hörður Helgason var eitt ár forstjóri Persónuverndar í Ársskýrslu skrifaði hann þennan pistil.
Neyðarástand ríkir á Miðjarðarhafi. 124000 flóttamenn hafa komið til Grikklands á þessu ári sjóðleiðis. Hundrað tuttugu og fjögur þúsund. Tsipras biður um hjálp frá Evrópusambandinu“Now is the time to see if the EU is the EU of solidarity or an EU that
has everyone trying to protect their borders,” the prime minister said
after a meeting with ministers on Friday. Er ESB er samband samstöðu eða samband þar sem allir reyna að vernda landamæri sín.
Evrópusambandið hefur fallist á að taka við 16.000 flóttamenn á næstu tveim árum. Flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna gagnrýnir skipulag og móttöku flóttamanna: “The level of suffering we have seen on the islands is unbearable.
People arrive thinking they are in the European Union. What we have seen
was not anything acceptable in terms of standards of treatment,”
Cochetel said after visiting the Greek islands of Lesbos, Kos and Chios. Þettta segir forstjóri Evrópudeildar Flóttamannahjálpar SÞ. Þjáning þessa fólks er ólýsanleg, meðferðin óásættanleg.
En hvað er hægt að gera? Þeir sem vilja helst ekkert gera, samanborið ákveðinn hópur Íslendinga. Eigum við að láta þá hverfa í hafið, eigum við að svelta þá, eigum við að skjóta þessi hundruð þúsund sem hafa gefist upp á lífinu í heimalöndum sínum? Við lifum tíma óleysanlegra vandamála. Svo er aðalmálið hjá sumum að við getum selt Rússum sem mest. Við eigum að vera stikkfrí. Bresk yfirvöld vilja ekki vera með, Ungverjar byggja girðingar og veggi. Danir eru búnir að gera nóg. Vandamálin sem upp risu með innrásum í Írak, Afghanistan, Arabíska vorinu, Ukraínudeilunni, ISIS, allt einhvern veginn óleysanlegt.
Hvað er hægt að gera? Hver hefur svarið og lausnirnar? Hvar eru Sameinuðu Þjóðirnar, hvar eru friðaröflin?
Fyrir 30 árum skrifaði ég þetta greinarkorn í Nútímann (dagblað sem gefið var út þá). Ýmislegt hefur breyst frá þessum tíma 1985, þá stóð yfir barátta gegn kjarnorkueldflaugum. Friðarhreyfingar voru öflugar víða um heim. En eitt var eins þá og núna, Kjarnorkuárásirnar á japönsku borgirnar Hiroshima og Nagasaki, 6. og 9. ágúst 1945 voru enn atburðir til að minnast og koma í veg fyrir að þeir endurtækju sig. Í kvöld er kertafleyting við Tjörnina til að minnast þessara atburða. Atburðarins er minnst á látlausan og einfaldan hátt eins og verið hefur. Kertum ýtti út á tjörnina og ein ræða. Mætum öll.
sem virðast aldrei læra neitt þrátt fyrir margra ára setu á Alþingi. 
