Lánsmat: Að enda aftur á byrjunarreit

Þau eru svo hissa, gjörðum fylgja viðbrögð, þau eru hér ríkisstjórn og fylgdarlið hennar.

Ráðherrar fóru til útlanda, og það eina sem gerist er harðari lína gegn ríkinu Ísland.

Landsvirkjun fer í núllflokk og einu viðbrögðin eru hvað eruð þið að skipta ykkur af okkur. Ég á mig sjálf.

Vandræðalegur fjármálaráðherra mætir í fjölmiðla, maður verður vandræðalegur að hlusta og horfa á hann.

Þau átta sig ekki á því að enginn er eyland, eins og skáldið sagði, alls staðar eru tengsl í nútímaþjóðfélagi. 

Ríkisstjórn liðins tímabil varð að vinna erfiða vinnu sem fældi líka kjósendur frá þeim.  Oft var maður ekki ánægður en þetta skilaði þó hægt og sígandi trausti, meira í útlöndum en heima. Einn erlendur aðili sem kom að hjálparstarfinu, því við þurftum hjálp, var AGS, Ögmundur segir í bloggi sínu að hann hafi klígju gagnvart þeim samtökum, þeir hafi ekki viljað koma að skuldaniðurfellingu.  Nú er ég einn af þeim sem hef mælt með skuldaniðurfellingu, ég hafði og hef enga patentniðurstöðu fyrir það eins og núverandi ríkisstjórn, ég sé ekki að við getum tekið peninga af  fjármagnseigendum sem hafa  eignast þá með löglegum hætti. Kannski er hægt að semja við þá og fá einhverja milljarða þar, en ekkert hefur sést um það að það takist ennþá. 

En hitt er annað mál og ég tek þar undir með Þorvaldi Gylfasyni að í samskiptum við alþjóðlegar stofnanir, hvaða skoðanir sem maður hefur á þeim, að yfirvöld verða að sýna kurteisi í samskiptum. Hvort sem um er að ræða, ríki, Sameinuðu þjóðirnar, AGS eða ESB.   

Ég er heldur ekki svo sannfærður um að samstarf íslenskra stjórnvalda og AGS hafi verið svo slæm eða erfið.  Ég held að íslensk yfirvöld hafi sýnt festu og klókindi í samskiptum við AGS og uppskorið virðingu sem hefur gert stöðu okkar auðveldari í hinum alþjóðlega stjórnmála- og fjármálaheimi.  Sem við verðum að taka tilliti til að ákveðnu leyti. Við viljum ekki hverfa aftur inn í hafta- og skömmtunarheim.    

Því er sárt að sjá núverandi ríkisstjórn leika hvern afleikinn af fætur öðrum þessa fyrstu mánuði. Heimssýn þeirra virðist svo fátækleg, glugginn er svo þröngur.  Með aðgerðum sínum hefur hún eyðilagt traustið sem Jóhanna, Steingrímur og kó höfðu byggt upp svo víða.  Það er átakanlegt að við þurfum að enda aftur á byrjunarreit.  

  

Húsafell: Heimsókn til galdramanns

Stundum hittir maður á augnablik í lífinu sem eru svo merkileg, svo einstök, að maður verður uppnuminn. Slíkt gerðist í dag hjá okkur hjónunum. Við vorum á heimleið eftir skemmtilega dvöl á Húsafelli hjá vinum okkar og ánægjulega tónleika á Reykholtshátíð.  Þá ákvað kona mín að við kæmum við á sjálfum Húsafellsbænum þar sem kunningjakona okkar hafði sagt að Páll á Húsavelli, alheimslistamaður, væri að fara að opna sýningu. Við keyrðum heim að kirkjunni og kíktum við í fjósinu og sjá þar var Páll að ræða við gesti, tveir af þeim var fólk sem við könnuðumst við skylt Páli, foreldrar fyrrum kórstjóra míns.  Svo hann fylgdi okkur um nýja sýningu sem hann er að setja upp þar sem fólk getur séð þennan dásamlega heim Páls þar sem náttúrukyngi og listræn alúð mætast, hann er einstakur handverksmaður.   

Páll er bæði  sveitamaður í húð og hár, tengdur átthögum sínum órjúfanlegum böndum.  En hann er líka tengdur öllum heiminum í myndlist og tónlist.   Við sáum myndir af sveitungum, kunningjum og ættingjum hans, þrykkmyndir af tónlistarmönnum allra tíma, lífs og liðnum, Lizst, Cecilia Bartoli og Björk hlið við hlið. Þrykkmyndir af steini og klaka.Steinklumpa sem verða að sem fis í höndunum á honum. 
Hann sagði frá verkum sínum á sinn látlausa hátt, spilaði fyrir okkur á ótal hljóðfæri sem hann hefur setta saman úr steinplötum úr heimafjöllunum og jurtum náttúrunnar.  Hann fylgdi okkur út í súrefnisturn sem er nún listaturn þar sem steinverk hans þekja alla veggi, fór með okkur í myrkrakjallarann þar sem hann lýsti listaverk sín upp með vasaljósi meðan við stóðum í myrkrinu. Hann fór með okkur á efstu hæðina þar dró hann vatnslitamyndir upp úr skúffum, við sáum dagbók hans með ótal skyssum.  Svo var endað í skemmu þar sem fleiri hljóðfæri tóku við, alls staðar voru  töfrar, tónar.

Svo enduðum við í kirkjunni og enduðum í kirkjugarðinum fyrir framan leiði Snorra annars galdramanns sem dvaldi á þessum stað forðum. Já, töfrar og fjölkyngi eru enn til.  

Reykholtshátíð: Glíman við svitann og fleiri sögur

Ég heimsótti Reykholtshátíð í gær og í dag (sunnudag).  Það er ótrúlegt hversu víða tónlistar- og menningarhátíðir blómstra. Þar sem ekki sést vín á nokkrum manni.  Þar sem hágæðaflutningur er boðinn fólki sem vill koma og njóta góðra lista,veðurblíðu (oftast), náttúru og félagsskapar.   Auðvitað er þessari starfsemi haldið uppi með styrkjum frá ríki, sveitarfélögum og ýmsum stofnunum, sumir eru ekki hrifnir af því, en mikið væri lífið fátæklegt án slíkra styrkja.

Í gær var söngur síðdegis, Gissur tenór, söng íslensk lög og ítölsk lög af miklum glæsibrag.  Nokkur íslensku laganna voru í nýrri útsetningu Þórðar Magnússonar, hins ástsæla tónskálds.  Húsfyllir var og flutningnum afar vel tekið.  Það er svo gaman að koma á hátíðir sem þessar, maðir hittir gamla kunningja úr Borgarfirðinum (ég bjó í Borgarnesi í áratug),  svo er alltaf slangur af kunningjum úr Reykjavík sem eru í sumarhúsum eða gera sér ferð úr höfuðborginni. Og auðvitað heimafólk sem kann að njóta góðrar tónlistar.  Og yfir öllu vakir staðarpresturinn og hans frú.

Um kvöldið var síðan kammermúsík af bestu gerð,  Britten, einstaklega áhrifamikið verk fyrir lágfiðlu og píanó, , Lacrimae, sem Ásdís Valdimarsdóttir og Steinunn Birna Ragnarsdóttir fluttu af snilld, svo var Fiðlusónata númer 1 eftir Beethoven í flutningi Helgu Þóru Björgvinsdóttur og Önnu Guðnýjar Guðmundsdóttur. 

Hléð var langt enda var 25 stiga hiti klukkan hálftíu um kvöldið og fólk hafði margt að spjalla í blíðviðrinu á þessum  heitasta degi sumarsins í þessari sveit.  Svo var rúsínan í pylsuendanum,  Goldberg-tilbrigði Bachs útsett fyrir tríó, það voru þau Ari, Ásdís og Sigurgeir sem fluttu  verkið af snilld.  En mikið þurftu þau að hafa fyrir því þennan dag, svo var orðið heitt í kirkjunni að svitinn lak af flytjendunum þremur, aldrei hef ég séð tónlistarflutning þar sem flytjendur þurftu virkilega að vinna fyrir kaupinu sínu eins og í þetta  sinn !!!!!

Við misstum af fyrstu tónleikunum fyrsta kvöldið, þar var breskur kór og organisti ansi góðir að sögn þeirra sem mættu en seinustu tónleikarnir á síðdegis á  sunnudeginum voru dásamlegir, Jón Nordal, strengjakvartett Frá draumi til draums, óperuaríur Verdis í flutningi Gissurar Páls og loks hinn frábæri píanókvartett Brahms í g-moll, ópus 25.  Þrumur rumdu og drundu meðan á flutningnum stóð en ekkert stöðvaði þetta einvalalið hljóðfæraleikara. Við fórum ánægð heim í Húsafell þar sem veislumatur beið okkar. Lífið er ekki svo ömurlegt eða hvað?  Við eigum örugglega eftir að koma oftar ef við lifum. 

Þoka: Hlátrasköll úr Hádegismóum

Það er þoka úti í Reykjavík.  Í nótt sást varla út úr augum.  Ætli það lýsi ekki vel sjóndeildarhring margra Íslendinga um þessar mundir. Að skynja ekkert þarna úti í þokunni?

Ég er að verða gamall, verð 67 á næsta ári.  En að verða gamall þýðir ekki að maður sé kjáni.  Því er það skrítið að lesa í dag að öryrkjar og ellílífeyrisþegar  hafi búist við að fá miklar kjarabætur frá nýju ríkisstjórninni.  Af hverju?  Af því að Vigdís Hauksdóttir lofaði fullum bótum aftur í tímann í kosningaþætti fyrir kosningar?   Vegna ótal loforða sérstaklega Framsóknarmanna í kosningabaráttunni?  

En af hverju að búast við einhverju fyrir láglaunafólk?  Hvað gerði ríkisstjórnin fyrsta mánuðinn, til kynnti um afnám hátekjuskatts,  skar niður gjöld á útgerðaraðlinum, sem hefur það svo bágt.  Á svo lítið, skuldar svo mikið en passar samt alltaf að það leki nóg til þeirra.  Eins og dæmin sanna.   

Fjármálaráðherrann hamrar á því að staða ríkissjóðs sé erfið.  Hann virðist vera einn af fáum Íslendingum sem virtist ekki vita það seinustu árin, hvernig sem hann fór að því.  Líklega var hann svo upptekinn að neiti eigin sök í Hruninu og þátttöku sinni með félögum sínum í Milestone og Sjóvá.  

Hverjir voru það sem fengu fyrstir eitthvað í sinn hlut af eldra fólki, nú þeir sem höfðu aðstöðu til að stunda vinnu og tækifæri til að útvega sér slíkt.   Svo  kæru samaldrar mætið bara með mér í byrjun haustsins þegar okkur gefst gott tækifæri að láta sjá okkur og heyra á Austurvelli.    

Forsætisráðherrann mætir í viðtal í Landsbankann og slær sér á brjóst og hrópar Vei yður yfir þjóðina í sjónvarpið.  En hann ætlar ekkiert að gera, getur auðvitað ekkert gert.  Hann er líka að uppgötva erfiða efnahagsstöðu landsins.  Ég hef vitað um hana árum saman.  Á meðan var fjölskylda forsætisráðherrans að raka að sér milljónum.  Svo skrifar þeir feðgar vandlætingargreinar í blað útgerðarmannanna gegn þeim sem hafa vit, þekkingu og móral til að fletta ofan af fjárglæfrum yfirstéttarinnar. 

Hverjir eru það sem eru skattakóngarnir?  Þeir sem hafa fengið mestan niðurfellingu á skuldum í bönkum landsins.  Svo borga þeir í blaðið sitt, flokkana sína og svo heldur aumingja fólkið í landinu að það, það fái kjarabætur!!!!!  Það er grínið,  það er kaldhæðnin.  Er það nema vona að við heyrum hlátrasköllin úr Hádegismóum út úr þokunni?

 

Skálholt: Afkristnaðir ráðherrar

Nú er það svart og sykurlaust.  Enginn ráðherra mætir á Skálholtshátíð.  Þeir virðast flestir vera í fríi og halda upp á ráðherratitilinn með ferðum á lúxusstrandir í útlöndum.  Enginn, ekki einn af níu mættu, kirkjumálaráðherrann lætur ekki sjá sig, engin tilkynning frá henni um að hún sé í leyfi.  Það var öðruvísi í tíð Ögmundar Jónassonar, hann lét sig ekki vanta við svona hátíðir. 

En það var einn sem mætti, kom æðandi úr sumarleyfi.  Nú auðvitað Forsetinn, það er gegnumheill og kristinn maður.  Og Björn Bjarnason hann sömuleiðis.  Og Árni Johnsen enginn vafi.  Vonandi er það síðasta sinn sem hann sér kofann sinn við kirkjuna.  Og þó, ætli þessir afkristnuðu ráðherrar vilji ekki halda þessu minnismerki á lofti. Minnismerki um liðna tíð og spillta milljarða.

„Forseti Íslands var viðstaddur – sem betur fer. Hann var meira að segja svo elskulegur að rjúfa sitt sumarfrí fyrir þennan atburð. Enda eru þetta merkileg tímamót – fimmtíu ár liðin frá því að Skálholt var afhent kirkjunni. Þar með  varð kirkjan í fyrsta skipti persóna að lögum. Þá voru fyrstu skrefin tekin í áttina að því að skilja á milli ríkis og kirkju,“ segir Kristján Valur.

Já, lesendur góðir, nú er illt í  efni engin þjóðmenning heldur á ferðinni, ein svikin loforð enn. Og betra væri ef öll skrefin hefðu verið tekin til virks trúfrelsis í landinu.

   

Woody Allen, Snowden og við hin .......

Við erum mörg sem höfum fylgst með Herra Allen, eins og þeir segja í New York Times, i áratugi og hann hefur orðið heimilisvinur okkar, sem við vitnum í, horfum á og hugsum um.  Samt er þessi maður skrýtinn, furðufugl, gott ef ekki pervert, en um leið mannvinur og sá sem skilur best þessa skrítnu dýrategund; Homo Sapiens, sem við tilheyrum og losnum aldrei við úr heilabúinu.

Konurnar sem hann hefur lýst og notað í myndum sínum eru ansi fjölbreytt flóra.   Og alltaf gefa þær okkur eitthvað nýtt að hugsa um kveneðlið og manneðlið. Og náttúruna sem í okkur flestum býr.  

Nú eigum við von á nýrri Allenmynd, Blue Jasmine.  Hún mun gleðja okkur furðufuglana.  Hinir munu enn hrista höfuðið og ekkert skilja hvað við sjáum í þessum myndum.  Samt virtist Midnight in Paris ná til margra sem ekki höfðu áður skilið galdurinn,  og meira að segja réttindahafar Williams Faulkners rithöfundarins frábæra,  fundu ekki náð fyrir augum dómara með smátilvitnun Allens í þeirri mynd:  The past is not dead. Actually, it’s not even past.

Svo við höldum áfram að horfa á Allen myndir, ekki eru þær allar fullkomnar sú seinasta um Róm náði mér ekki alveg.  En margar hafa glatt mig og mína, þá fyrstu sá ég í Tónabíó ef ég man rétt.  Hann er orðinn ansi fullorðinn svo hver og ein sem maður sér eftir þetta getur orðið sú síðasta.  

Og kannski verðum það við sem missum af þeirri seinustu ef við verðum að hraða okkur yfir Hadesarfljót..... Þannig er lífið.... og dauðinn.

Það er alltaf gott að hafa þetta í huga á hverjum degi: 
    

The talent for being happy is appreciating and liking what you have, instead of what you don't have.

Snowden lærði þetta af Woody: 

I believe there is something out there watching us. Unfortunately, it's the government.

Lengi lifi Woody Allen. Ekki of lengi, vegna Sjúkratrygginganna......   

Blue Jasmine 

Brynjar Níelsson: Einkavæðing eða ekki?

Brynjar Níelsson virðist hafa skapað sér sess sem helsti talsmaður einkaframtaks eftir að Hannes Hólmsteinn varð uppvís að alls kyns prettum svo að fáir taka hann alvarlega.    

Brynjar vantar rök fyrir tilvist RÚV, segir að það hafi fáir komið með haldbær rök: Um leið virðist hann einblína á það sem hann kallar fréttamiðil:

Útvarpstjóri spurði hvort ég vildi að allir fréttamiðlar væru undir stjórn Davíðs Oddssonar og Jóns Ásgeirs Jóhannessonar. Afskaplega eru það nú klén rök fyrir tilvist RÚV á kostnað skattgreiðenda. Ekki eru nú fréttamiðlar þeirra kumpána lakari en sá sem heyrir undir útvarpsstjóra. Þar að auki mætti gera ráð fyrir fleiri fréttamiðlum kæmu fram hætti ríkið að reka RÚV.


Nú er það þannig í skoðanakönnunum um traust á fréttaflutningi hefur RÚV árum ef ekki áratugum saman skarað fram úr að mati landans.  Svo gæðarökin í sambandi við fréttaflutning standast ekki. Og ef fleiri fréttamiðlar kæmu til sögunnar myndu þeir telja sig hafa tækifæri að vera með vandaðri fréttaflutning?    

Við höfum reynslu af einkareknum fréttamiðlum að þeir treysta sér á engan hátt að vera með þá fjölbreytni í efni sem tíðkast hefur hjá RÚV.  Fréttskýringar, fréttir um listir og menningu, fréttamenn víða um heim og svo framvegis.   En ég ætla að taka hér að neðan nokkra þætti sem þarf að ræða í samhengi við rekstur ríkisfjölmiðils.   Auðvitað er hægt að hætta með RÚV, þá verða menn að greiða afnotagjöld annars staðar, það erum við sem höfum ákveðið að hafa öll okkar viðskipti við RÚV.  Svo það er ekki beinn sparnaður við fjölskyldur í landinu.  En sumir kalla þetta frelsi, að fá að velja sjálfur.

Hér fyrir neðan tek ég nokkra þætti sem mér finnst skipta máli í rekstri ríkisfjölmiðlis:  

Menningarlegir, Þjóðlegir,Efnislegir, Öryggislegir, Sögulegir:  


Reynslan hefur sýnt okkur að fjölbreytt menningarumfjöllun og ræktun, tónlist (allar tegundir), bókmenntir, myndlist, kvikmyndir, hefur ekki átt sér stað á einkreknum fjölmiðlum.  Þetta hafa stærri þjóðir en við séð og hafa haldið áfram að reka ríkisreknar stöðvar.  Við þurfum ekki að líta á annað en RÚV  1 hjá okkur. Slík stöð yrði ekki rekin í einkarekstri.  Í heimi alþjóðavæðingar þegar við höfum aðgang að öllum heiminum í gegnum netið þá á margt sem einkennir bara okkur Íslendinga undir högg að sækja, það verðum við að hafa í huga  og ekkert skammast okkur fyrir þótt sumir vilji beita þessum þætti í annarlegum tilgangi.  Það er margt sem á erindi til minnihlutahópa og á aldrei tækifæri í einkageiranum, öryggisþátturinn hefur oft verið í umræðunni og að lokum tek ég þann sögulega.  Ríkisútvarp hefur verið farsælt hjá okkur frá upphafi og því eru ákveðin söguleg rök fyrir rekstri sterks ríkismiðils.  Þar sem ríkir meira frelsi í dagskrárgerð .  Ríkisútvarpið stefndi í þá átt með því að minnka þátt stjórnmálamanna og flokka í stjórnun og í staðinn að hafa í stjórn fulltrúa þeirra  sem koma að rekstri og dagskrárgerð og flutningi. En nýja stjórnin þurfti auðvitað að eyðileggja þá hugmynd með afsökun um eignarhald.  Að eiga er að mega.

En þegar upp er staðið verður afstaða okkar alltaf á þann veg hvort við eigum að láta alla þætti lífs okkar stjórnast af peningum og eignarhaldi. Við getum skorið niður alla þætti sem hafa að gera með listir og menningu.  Svo verður hver og einn að ákveða hvort það geri okkur hamingjusamari og þjóðfélag okkar gæfuríkara. Er það ríki fullkomnast þar sem minnstir skattar og gjöld eru lögð á almenning.  Til reksturs, heilbrigðisþjónustu, velferðar og menningar.  

Það er stóra spurningin.

    

John le Carré og Benjamin Britten

Það er ágætistími til að lesa um þessar mundir.  Og horfa á sjónvarp.  Alla vegana í Reykjavík.   
En svona er Ísland stundum er gott veður fyrir norðan og austar, stundum fyrir sunnan og vestan.  Og það er óþarfi að fara á taugum:  

Var að lesa tvær nýlegar John Le Carré bækur.  Our Kind of Traitor (2010) og A Delicate Truth (2013).  
Le Carré eða David Cornwell eins og hann heitir réttu nafni er kominn á níræðisaldur og enn er hann að skrifa. Við sem höfum lesið bækur seinustu áratugi, höfum fylgst með honum frá því að hann sló í gegn með The Spy Who Came in from the Cold, þriðju bók sinni, gleyptum bækur hans um erkinjósnanarann Smiley , lesið flestar seinni bækurnar þótt þær hafi misjafnlega höfðað til manns. Constant Gardener bókin og kvikmyndin tóku sprett um heiminn fyrir nokkrum árum.  Og Tinker, Taylor, Soldier, Spy var kvikmynduð fyrir 3 árum við góðar undirtektir, í ískaldri útgáfu Thomas Alfredsons. Og bækur hans eiga ansi vel við um okkar tíma. Það er ekki hægt að segja að þessi öldungur fylgist ekki straumum síns tíma. 

Our Kind of Traitor fjallar um ungt par, sem fer í hálfgildingsævintýraferð í Karabíahafið og kemst þar i kynni við rússneska skrítna fjölskyldu og hirð sem þar er á ferðinni.  Þar er Guðfaðir sem ræður ríkjum en á undir högg að sækja fyrir yngri Mafíósum í Rússlandi nútímans.  Og honum finnst gaman að æsa sig í tennis með unga breska karlmanninum.  Svo brátt erum við stödd í nútíma sem við þekkjum, fjármálaglæfrum, njósnum og spennu.   Ekki meira um söguþráðinn.  

A Delicate truth segir frá skrítinni aðgerð Breta og Ameríkana til að ná arabískum vopnasala á sitt vald við Gíbraltar þar sem allt endar með ósköpum.  Breskur dæmigerður embættismaður er fulltrúi ráðherra við þessa aðgerð og fær upphefð fyrir bragðið.  En breskur hermaður bankar upp á 3 árum seinna og heimtar sannleikann. Þá fer margt af stað. 

 Það er svo gaman að lesa Le Carré,stíllinn svo fágaður og hann soddan snillingur að skilja mann eftir í óvissu. Það verður aldrei neitt straumlínulagað, um leið er þessi breski heimur, ríkisbubba, embættismanna, njósnara, menntamanna og hermanna svo furðulegur.  Þetta verða svo meiri bókmenntir en hinar venjulegu glæpasögur, þótt glæpir komi við sögu.  Ég er að hugsa að lesa aftur Smiley bækurnar og sjá þáttaröðina með Alec Guiness.   Svo er ég að lesa bók Jóns Ólafsson Appelsínur frá Abkasíu.  Meira um hana seinna.  

Annar Breti á svo 100 ára árstíð Benjamin Britten, ég fékk kassa með 10 diskum á 2000 krónur á Amazon.com, Britten 100. Margt gott PeterPears að syngja Serenöðuna fyrir Tenór, Horn og Strengi. Pears og Britten spila Die Schöne Müllerin, til að sýna píanóhlið Brittens.  Og margt annað góðmeti.  Svo eiga allir að hlusta á War Requiem, meistaraverkið mikla.  

Það er svo margt sem hægt er að gera í sólarlausu sumarfríi.  Góðar stundir, lesendur góðir.

    

Páll Vilhjálmsson eða Páll Vilhjálmsson

Einu sinni var Páll Vilhjálmsson sem gladdi marga, börn og fullorðna, Páll hennar Guðrúnar frænku minnar, nú er annar Páll Vilhjálmsson sem gleður fáa.  Sjúklegt hatur hans á Samfylkingu, ESB og menntamönnum er alþekkt.  Það er bara Davíð Oddsson sem gleðst yfir skrifum hans.  Það er skrítið að fjölmiðlamaður skuli taka upp hanskann fyrir óvini frjálsrar fjölmiðlunar.  Óvinir sem virðast ætla að gera atlögu að eina fjölmiðlinum í landinu sem stundar frjálsa og óháða blaðamennsku.  Það væri gaman að vita hver borgar þessum karli laun.

Svona er einn pistill hans í dag, ætli þetta sé ekki sá fimmþúsundasti  um skepnuskap xS. Sjónarhorn hans er oft æði þröngt. Það myndi heldur ekkert barn brosa að honum í Sjónvarpinu.         

RÚV hleður undir opinbera talsmenn Samfylkingar, eins og Gunnar Bragi Sveinssonvekur athygli á. RÚV mylur undir sértrúarkreddu Samfylkingar um að Ísland skuli inn í Evrópusambandið og beitir til þess blekkingum.

Samfylkingin er nýkomin úr mælingu í þingkosningum. Flokkurinn fékk 12,9 prósent fylgi.

RÚV er ekki á fjárlögum til að vera sérstakt málgagn Samfylkingarinnar.

Heilbrigðiskerfið: Einkavæðing og jöfnuður?

Maður mátti svo sem búast við þessu.  En ansi er það samt sorglegt.  Um leið og hægri stjórn tekur völdin á Íslandi þá þarf að byrja að ræða um Einkavæðingu heilbrigiðiskerfisins.  Sem á að spara fyrir ríkið.  Kerfis sem flestir eru tiltölulega ánægðir með.   

Ekki að Kerfið sé fullkomið. Ó nei.  Það vitum við öll sem höfum þurft á því að halda.  En samt er það þannig að það er tiltölulega sveigjanlegt.  Maður getur skipt um lækni ef manni líkar ekki. Kerfið bregst fljótt og vel við í neyð. En biðraðir eru víða á aðgerðum.   Kerfið byggist  á mörgum og sterkum einkavæddum læknastofum, og ríkisreknum sjúkrastofnunum. Það er ekki ódýrt, mörg lönd í kringum okkur hafa langtum ódýrara kerfi fyrir almenning.  Ekki hefur gengið vel að semja við ýmsa hópa lækna, svo að við minnumst nú ekki á tannlækna.  Búseta skiptir ansi miklu máli, margir þurfa að fara langt til að leita þjónustu. En vinstri menn hafa verið fylgnir sér að halda upp rödd jafnaðar í þessu kerfi, það eru engar sjúkrastofnanir eða stofur sem eru bara fyrir betur stætt fólk, eins og Árni Páll segir í Fréttablaðinu í dag: 

En sporin hræða. Það tók mig og aðra samningamenn Samfylkingarinnar margar vikur að þvinga orðin „án tillits til efnahags“ inn í lagatextann. Grunnstefna okkar var þá sú sama og nú: Aukinn einkarekstur í heilbrigðiskerfinu á ekki að leiða til aukins kostnaðar fyrir almenning eða að fólki verði mismunað um þjónustu eftir efnahag.

Ögmundur Jónasson er á sömu slóðum: 

Það er hreinlega rangt að bera saman ýmsa þætti opinberrar þjónustu og starfsemi flestra fyrirtækja. Vissulega verða opinberar stofnanir að reyna að laga sig að fjárhagnum. En þær starfa líka samkvæmt lögum og ber lagaleg skylda til að sinna tilteknum verkefnum. Eða hvað gerir bráðamóttakan þegar fjármunir eru uppurnir en jafnframt komið með konu í barnsnauð á bráðamóttöku eða ef fjöldaslys yrði? 

Og Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir  bendir enn frekar á þetta  út frá sjónarhorni stjórnsýslusérfræðings: 

Spurningin er þessi, ráðherra: Hvert er markmið þitt með því að fela öðrum en ríkinu rekstur heilbrigðisþjónustu núna? Ef markmiðið er að halda betur utan um kostnaðinn í heilbrigðiskerfinu sýna allar rannsóknir að árangursríkustu kerfin í þessum efnum eru kerfi sem fjármagna þjónustuna með almennum sköttum og hafa starfsemina að mestu í opinberum rekstri. Ef markmiðið er hins vegar að skerpa á gæðum og öryggi þjónustunnar þá fjölga menn valkostum fyrir notendur með því að auka fjölbreytileika í rekstri til að kalla fram ákveðna eiginleika markaðarins. Leiðin að þessu marki leiðir hins vegar til kostnaðar sem erfiðara er að hafa stjórn á, eins og dæmin sanna. Markaður í heilbrigðisþjónustu er því marki brenndur að hann er ekki eins og almennur markaður og því þarf öflugri aðkomu hins opinbera með góðum stjórntækjum og virku eftirliti. Þess vegna, ráðherra, þarf að byrja á réttum enda.

Lagaramminn í kerfi okkar þarf að vera sterkur til að þessi jöfnuður sé til staðar. 

En það eru ýmsir annmarkar á þessu kerfi:   

Tannlæknageirinn hefur algjörlega brugðist. 
Augnaaðgerðir eru ansi dýrar og kostnaður við gleraugu getur verið ansi mikill.  
Heyrnartæki eru ofviða mörgum ellilífeyrisþegum og öryrkjum.   
Nýju lyfjalögin hafa jafnað lyfjakostnað en virðast hafa ýmsa annmarka.

Svo við fylgismenn jafnaðar þurfum að vera vel á verði og í stríði við hina óábyrgu ríkisstjórn sem laug sig inn á fólkið í landinu.
  

  

Hrós vikunnar: Laugardalslaugin

Við sem sækjum Laugardalslaugina nokkuð stíft höfum verið þolinmóð upp á síðkastið.  En nú eru allar viðgerðir að baki.   Og Laugin er orðin að algjöru sæluríki.  Flottir pottar, fínir klefar, æðisleg sturtuaðstaða.  Allt eins og maður vill hafa það.Smá til að setja út á, skápar sem maður þarf að setja eitthvað á milli stafs og hurðar til að þeir lokist ekki, kranar í raksturaðstöðunni sem maður þarf að hafa höndina á allan tímann.   

Við Íslendingar erum ekki meðvituð um hvílíka guðsgjöf við höfum þar sem er hveravatn.  Og það er auðséð hversu ferðalangar víða að úr heiminum kunna að njóta.  Það er oft að horfa á þá njóta. Þetta er svo einstakt.  Því á að hrósa yfirvöldum og tæknimönnum fyrir gott starf. 

Ég fékk líka á mig sól í 4 mínútur síðdegis, það var dásamlegt.  Og gufan var unaðsleg í 10 mínútur.  Stelpan sem var með pabba sínum og elskaði sápu var ekkert smá, yfirleitt heyrir maður börning gráta vegna sápunnar en þessi elskaði sápu!  

Já,  Hrós vikunnar fá starfsmenn Reykjavíkurborgar.  Og meirihlutinn ef þeir láta ekki húseigendur kúga sig í Miðbænum.  Þá kýs maður bara eitthvað annað, eða ekkert.

Svo er ný Self Portrait Dylans í Ágúst.  Við aðdáendurnir bíðum spennt.    

 

Topparnir: Þeir fá alltaf sitt

Þurfum við að hafa mörg orð um það? Forstjórarnir sjá um sig.    Og Már líka !!! Við hljótum öll að gleðjast yfir velgengni þessara öndvegiskarla. Þeir passa upp á sitt fyrir dómstólum eða ekki. 
 Heildarlaun forstjóra og framkvæmdastjóra hjá ríkinu hækka um allt að 287 þúsund krónur samkvæmt nýlegum úrskurði kjararáðs.

Mest hækka laun Harðar Arnarsonar, forstjóra Landsvirkjunar, um 287 þúsund krónur, rúm 21 prósent. Hann er nú með 1,6 milljón króna í mánaðarlaun.

Fréttastofa RÚV greinir frá þessari ákvörðun kjararáðs en þar kemur fram að hækkanirnar hafi tekið gildi 1. ágúst í fyrra, en ákvörðunin var tekin í lok júní í ár.

Hörður mun því fá tæplega 3,2 milljóna króna uppbótargreiðslu fyrir laun sem greidd verða afturvirkt. Vitanlega verður tekjuskattur greiddur af þeirri upphæð.

3,2 milljóna greiðsla. Laun Harðar Arnarsonar forstjóra Landsvirkjunar hækka um 287 þúsund krónur á mánuði.

Már Guðmundsson seðlabankastjóri mun fá 20 prósenta launahækkun – 253 þúsund krónur meira á mánuði - og verður með eina og hálfa milljón á mánuði. Hann má búast við tæplega 2,8 milljóna uppbótagreiðslu.

Steinþór Pálsson bankastjóri Landsbankans fær einnig 20 prósenta launahækkun en er nú með tæpar 1,4 milljónir króna í mánaðarlaun. Laun hans hækkuðu um 226 þúsund krónur tæpar. Uppbótagreiðsla hans verður tæpar 2,5 milljónir.

Lágmarkslaun eru 204 þúsund krónur og því hækka laun þessara stjórnenda sem nemur vel rúmum lágmarkslaunum.

Svo er ný stjórn TryggingastofnunarRíkisins.  Formaðurinn, Stefán Ólafsson heldur sæti sínu enda hefur hann tekið ótrúlega mikið undir margt á vegum Framsóknar upp á síðkastið, auk þess sem hann er prýðilega hæfur í þetta starf, sama má segja um Ástu Möller, en fátt kemur þarna á óvart.  Nokkuð margir úr kjördæmi ráðherra.  En það virðist ekki vera mikil sérmenntun eða víðtæk þekking á þessum málaflokki eða fjármálum. 
Þetta er nú stofnun sem veltir einna mestu á okkar landi, ég held að hún ætti að vera betur mönnuð, kannski hef ég rangt fyrir mér.  

---------------------------------------------------------
 Aðalmenn:
Stefán Ólafsson, prófessor, formaður stjórnar
Ásta Möller, fyrrv. alþingismaður, varaformaður
Halldóra Magný Baldursdóttir, fulltrúi gæðamála hjá OR
Kristinn Jónasson, bæjarstjóri
Sigrún Aspelund, skrifstofumaður
Varamenn:
Bryndís Friðgeirsdóttir, kennari
Elín Jóhannsdóttir, leikskólakennari
Guðjón Snæfeld Magnússon, slökkviliðs- og sjúkraflutningamaður
Guðmundur Fylkisson, aðalvarðstjóri
Petrea Ingibjörg Jónsdóttir

Ríkisstjórn: Á röngum slóðum

Það hlýtur að vekja áhuga hjá fleirum en mér að lesa hugleiðingar Vigdísar Hauksdóttur um verklag og skipulag efnahagsmála.  Hvert virðist hún ætla að leita fyrirmynda?  Til Bretlands.  Hvernig gengur efnahagslífið í Bretlandi.  Ansi erfiðlega. 

Ríkisstjórnin og Sparnaðarnefnd virðist ekki ætla að læra af fyrri ríkisstjórn hér á landi sem náði betri árangri en íhaldsstjórnin breska.  Sem tókst að halda jafnvægi skulda og útgjalda.  Lækkaði hægt og sígandi Hrun stjórnanna á undan. Það þarf ekki annað en að líta á stöðu Ríkissjóðs frá 2009-2012 til þess.  Í staðinn byrjar stjórnin með vafasömum trompum og gjöfum til þeirra sem hafa það best í okkar þjóðfélagi.  Útgerðarinnar. 

Svo verður fróðlegt að sjá hvernig nefndin umrædda ætlar að starfa, er hún búin að ráða sér sérfræðinga, stjórnsýslufræðinga og hagfræðinga til að hjálpa henni við þetta vandasama verk? Ætlar hún að leita til erlendra sérfræðinga?  

Það vekur undrun okkar áhugamanna um stjórnmál og góðan rekstur samfélagsins hversu þingmenn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks hafa verið illa undirbúnir að taka við völdunum.  Við áhugamennirnir vissum að það hafði verið erfitt að reka Þjóðarbúið seinustu árin eftir mesta Hrun Efnahagskerfis á Vesturlöndum seinustu áratugi.   Og ríkisstjórnin fyrrverandi var á réttri leið hægt og sígandi. Því kom það á óvart að fyrstu verk stjórnarinnar nýju var að minnka tekjur ríkisins svo milljörðum skipti.

Því veldur það okkur áhyggjum  ef ein Fjögurra manna nefnd með fólki sem hefur verið þekktara fyrir glannalegar yfirlýsingar en raunhæfar tillögur á að leysa vanda okkar. Það er okkar áhyggjuefni.  


Það vekur undrun mína hversu hart vinstri menn bregðast við þessu verklagi sem ríkisstjórnin leggur til. Því er fundið allt til foráttu og talað niður sem aldrei fyrr. Það hlýtur að vera sameiginlegt markmið allra landsmanna að hafa ríkissjóð vel rekinn. Megin markmið ríkisstjórnarinnar er að forgangsraða og koma atvinnulífinu af stað. Í því felast feikileg tækifæri ef rétt er staðið að málum. Er ríkisstjórnin síður en svo að feta nýjar brautir í þeim efnum. Ef litið er til Bretlands þá hefur George Osborne fjármálaráðherra boðað mikinn niðurskurð á ríkisútgjöldum til að draga úr hallarekstri hins opinbera þar í landi. Hlífa á grunnstoðunum þar eins og t.d. heilbrigðis – og menntakerfi en auka á fjármagn til uppbyggingar innviða samfélagsins. (Vigdís í bloggi sínu).

Fyrir hverja er þjónusta? Upp með fólkið

Aðrir færari um að reka heilbrigðisþjónustuna en ríkið

segir Kristján Júlíusson strax orðinn þreyttur að úthugsa hvar hann eigi að fá eyrinn.   Sorglegast er samt að hugsa til baka, seinustu fjögurra ára, þegar hann og félagar hans hafa neitað að horfast í augu við að við lifðum eina allsherjar hrun fjármálakerfis Heimsins og ekki viljað viðurkenna þvílíkt kraftaverka seinasta stjórnin vann við hrikalegar aðstæður, á meirihlutanum dundi endalaus áróður um léleg vinnubrögð og hvað allt yrði betra þegar íhaldið væri komið til valda.  

 Jújú, það ýmsar útgáfur til að reka heilbrigðisþjónustu, eins og dæmin sanna.  Sveitarfélög, félög lækna og hjúkrunarfólks, einstaklingar: Ýmislegt hefur verið prófað hjá okkur með misjöfnum árangri, Tannlæknarekstur hrikalegur kaos,  Ýmsar milli gerðir, læknasamsteypur við Suðurlandsbraut, Mjódd, út um allan bæ.  Margar þeirra hafa bara reyns vel, ég hef góðan árangur sjálfur af notkun þeirra.   En það breytir því ekki að um 80 prósent Íslaendinga sögðu í skoðanakönnun af ríkið ætti að sjá um meginhlutann af slíkri þjónustu.   Sveitarfélögin eru svo misauðug og misstór.Því ekki fýsilegur kostur.   Þannig að við getum hækkað skatta til að hafa betra og tæknivæddara kerfi.  Þar sem sjúklingurinn sjálfur hefur rétt til að skipta um lækna ef honum líkar ekki við þjónustauna sem hann fær.   Það verður að hugsa um sjúklingana í þessu kerfi það er til vegna þeirra.     

Svo hendum ekki út barninu með baðvatninu við þurfum skipulag í kerfið og fjármagn.  Góðan rekstur og ráðdeild.  Við þurfum Umboðsmenn sjúklinga nokkuð margar sem fylgjast með kerfinu.   

Við þurfum ekki stjórnmálamenn sem gefast upp við minnstu mótbárur, sem eru líka heiðarlegir, ekki lygnir, eins og Jónas Kristjánsson ræddi um í dag, við bloggarar eigum að láta lygara fá það óþvegið.  Flettta ofan af þeim gefa þeim engan frið. Við eigum að verna, heilbriðgiskerfin, velferðarkerfin og menntakerfin,umhverfisstofnanir.  Það er víða sótt að þeim þótt 1 prósentið sem hrifsar æ meira telji allt gert fyrir sig og fjármagn sé upphaf og endir alls.    Það þarf að ná peningunum aftur af þessari fémennisauðvaldsklíku.  Í augnablikinu vilja flestir blandað hagkerfi þar sem sanngirni ríkir. 

Það á líka við í heilbrigðiskerfinu okkar að mestu leyti, einkakerfið er bara til að auka ójafnrétti í þjóðfélaginu okkur.  Við viljum ekki slíkt.   

Upp með fólkið, niður með peningaþursana. 

Vigdís og Björn Valur: Opnar og lokaðar skrifstofur

Á maður að hafa opnar skrifstofur þar sem ótal trúnaðarskjöl geta legið fyrir augum þessu sem þar kæmi inn? 

Varla, ég held ég ráðleggi formanni Fjárlaganefndar að hafa skrifstofu sína lokaða.  Það er öllum fyrir bestu. 

Björn Valur er oft stríðinn: Það þykir skjóta nokkuð skökku við að á sama tíma og sérsveitin gengur til sinna verka hafi þótt ástæða til að endurnýja húsgögn á skrifstofu formanns fjárlaganefndar. En auðvitað þarf allur aðbúnaður að vera eins og best verður á kosið. Það hafa allir skilning á því.

Ætli þetta sé satt hjá henni?  Hún hafi einfaldlega tekið við skrifstofunni og flutt inn og vísaði að öðru leyti á starfsfólk Alþingis.

Stundum hef ég á tilfinningunni að hún viti ekki hvenær hún segir satt og hvenær ekki. Kannski hef ég rangt fyrir mér. 

- svo er Björn Valur bara sorglegur – líklega þarf ég að læsa skrifstofunni héðan í frá – sem ég hef ekki gert – úr því fyrrverandi þingmenn eru að snuðra þar .

Vigdís er góð í að segja hálfsannleik því Björn Valur var starfandi um daginn á Alþingi sem Varaþingmaður, hann hefur kannski bankað á hjá hinni önnum köfnu Sparnaðar-Vigdísi og komið að opnum dyrum?

Hún ætti nú frekar að leita ráða hjá fyrrverandi formanni, ég veit að hann er hafsjór af fróðleik um fjármál ríkisins.  
Ekki veitir af því að starfa saman til að ná áttum, ef maður tekur mark á daglegum yfirlýsingum ráðherra sem vita ekki sitt rjúkandi ráð. 

Vonandi er ekki frostaveturinn mikli framundan þar sem xB hverfur út í snjókófið trausti rúið? 

   

Páll Magnússon 1 - Davíð Oddsson 0

Páll Magnússon gengur í endurnýjun lífdaga.  Fyrst setur hann fótboltaheiminn á annan enda og svo svíður hann hárið af Davíð Oddssyni með prýðisgrein í Fréttablaðinu í dag föstudaginn 12. júlí.   

Þar sem hann sýnir með tölfræði hina miklu ást sem ritstjórinn í Hádegismóum ber til útvarps allra landsmanna.  Og gerir það með stæl:  

Um síðustu mánaðamót hafði ritstjóri Morgunblaðsins setið á stóli sínum í 197 vikur. Á þeim tíma hafði hann skrifað 224 sinnum um Ríkisútvarpið í forystugreinum blaðsins. Það gerir að jafnaði einu sinni í viku og 27 sinnum í viðbót.

Án þess að hafa talið það hef ég grun um að það hafi bara verið tvö fyrirbæri í veröldinni sem hafa verið ritstjóranum kærari umfjöllunarefni en RÚV: nýlega brotthorfin ríkisstjórn og svo hann sjálfur. Ég hygg reyndar að varnar- og lofgreinar hans um sjálfan sig undir nafnleynd í þriðju persónu séu nýmæli í vestrænni blaðamennsku – jafnvel mætti kalla þetta sköpunarverk nýja bókmenntagrein.

....... Ég held að skýringin sé að Páll sé búinn að sjá að hann eigi sér ekki langra lífdaga á RÚV þegar Menntamálaráðherrann virðist vera beintengdur við Hádegismóana.  Svo þess vegna er allt í lagi að skjóta í allar áttir meðan hann hefur tækifæri, þangað til hann fær Rautt spjald eða kannski verður það Blátt:   

Kosturinn/gallinn við efnislegar staðhæfingar er nefnilega að þær er yfirleitt hægt að sannreyna eða hrekja. Sú er ekki raunin með fúkyrði og fimmaurabrandara.
Guð blessi Morgunblaðið.

Meira um Kvalræði og Hvalkjöt

Enn kemur skýrt í ljós að þessi ríkisstjórn og ráðherrar hennar ætla að vera aftaníossar spilltrar útgerðaryfirstéttar. Hneigja sig og beygja.

Allt er gert til að hindra að hið sanna komi í ljós um óarðbærar Langreyðarveiðar.  Jafnvel falsanir á pappírum.

Hver var það sam falsaði Farmskjöl, er það ekki lagabrot?    Eflaust er það allt í lagi þegar Kristján Loftsson á í hlut. Hann grætur bara í málsgagn allra landsmanna í Hádegismóum og fær góðan leiðara um skrímslin í ESB sem eyðileggja allt.   Svo borgar hann upp í tapreksturinn.   

Hvalur veldur Kvölum:

Skrítinn iðnaður sem gengur út á að framleiða vöru, drepa jafnvel dýr í útrýmingarhættu sem enginn vill kaupa enginn vill borða, öll alþjóð hefur sagt nei.  En þannig hagar Kristján Loftsson sínum veiðum og iðnaði jafnvel í andstöðu við ættingja sína og meðeigendur.   Þjóðverjar koma í veg fyrir sendingu til, var það ekki Singapore, og nú verður Kvalurinn sendur heim með skömm.   

Er ekki kominn tími til að hætta þessu brölti?  Öllum til skammar og útflutningi okkar á öðrum vörum til vandræða.  Það fer ekki vel að virða engin markaðslögmál.  Það gekk ekki vel í Sovét þegar verksmiðjur framleiddu skó á aðra löppina burtséð frá því hvort skór fengist annars staðar á hina.  Þetta er þjóðremba og heimskasem er engum til sóma.  Sjávarútvegsráðherra á að blása þetta af í eitt skipti fyrir öll. Þá yrði hann meiri maður af einhverju. Honum veitir ekki af því.  

Eins og málshátturinn segir:  

Sá sem dáir fortíðina missir tökin á nútímanum.  Og: Sá sem klifrar upp stiga þarf líka að komast niður.

Sá sem Selur Hval fær Kvalir .....